To φετινό θέμα της πάλαι ποτέ εκθέσεως ιδεών, νυν δε νεοελληνικής γλώσσας ,ήταν απόσπασμα από ένα βιβλίο του Ν.BOBBIO – »Το μέλλον της δημοκρατίας ». 
Ο N.Bobbio ήταν σπουδαία προσωπικότητα. Ιταλός φιλόσοφος, πολιτειολόγος ,πολιτικός, δημοσιογράφος,καθηγητής Πανεπιστημίου, ο οποίος αυτοχαρακτηριζόταν και ως αριστερός φιλελεύθερος [ ; ].Αυτό όμως που προξενεί αλγεινή εντύπωση είναι το γεγονός ,ότι όσα αναφέρονται στο βιβλίο του »Το μέλλον της Δημοκρατίας » για τις αξίες της ‘δημοκρατίας ‘ , πολύ λίγο και επιπολής αντιστοιχούν στο πολίτευμα και στις αξίες του πολιτεύματος αυτού .Αλλά ,χωρίς υπερβολή και μετά λόγου γνώσεως , αντιστοιχούν σε άλλα ή μάλλον σε άλλο πολίτευμα. Θα μπορούσε ,δηλαδή, κάλλιστα να ονομαστεί » Το μέλλον της Ολιγαρχίας »,διότι πρόκειται για κάποια παραλλαγή του ολιγαρχικού πολιτεύματος παρά του αληθώς δημοκρατικού.
Όμως η ποιότητα και η αξιοπιστία ενός βιβλίου ,όπως και πολλών άλλων πραγμάτων, εξαρτάται από την αλήθεια του. Διότι ‘‘η αλήθεια είναι πάντα επαναστατική » και » είναι το πρώτο απ’όλα τα αγαθά και στους θεούς και στους ανθρώπους ».
ΣΤΟΒΑΙΟΥ – » Ανθολόγιον », [‘Α’ ] , περί αρετής .
[95]. ΠΛΑΤΩΝΟΣ – » Νόμοι », { Ε΄ – 730 c }.
To πρώτιστο από όλα τα αγαθά και στους θεούς και στους ανθρώπους είναι η αλήθεια. Εκείνος που θα ήθελε να γίνει μακάριος και ευδαίμων πρέπει να μετέχει σε αυτήν { την αλήθεια } ευθύς εξ αρχής , για να ζήσει ως αληθινός άνθρωπος όσο το δυνατόν περισσότερα χρόνια.Διότι αυτός είναι ο αξιόπιστος. Αναξιόπιστος είναι όποιος αγαπά εκουσίως το ψεύδος και ανόητος όποιος αγαπά το ψεύδος ακουσίως .Κανένα όμως από αυτά τα δύο δεν είναι αξιοζήλευτο.Διότι και ο αναξιόπιστος και ο αμαθής δεν έχουν φίλους.
ΑΛΗΘΙΝΗ ή ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ;
Όλα αυτά τα αλλοπρόσαλλα συμβαίνουν , διότι η σύγχυση καλά κρατεί ανάμεσα στο μοντέρνο και τελευταίο εξελικτικά πολίτευμα της πραγματικής Δημοκρατίας και της κατ’ ευφημισμόν σύγχρονης δημοκρατίας ,κατ’ ουσίαν δε ολιγαρχίας του πλούτου.
Τι είναι αυτό όμως που διαχωρίζει ριζικά το ένα από το άλλο πολίτευμα ; Ποία δηλαδή είναι η ειδοποιός διαφορά τους ; Τα ιδανικά { μη βία, ανοχή ,αδελφότητας κτλ. } ,η ελευθερία λόγου , οι εκλογές των αρχόντων δια ψήφου κάθε τέσσερα χρόνια ή το κοινοβούλιο των αντιπροσώπων ;
Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ Δημοκρατίας και Ολιγαρχίας είναι οι ΚΛΗΡΩΤΕΣ αρχές { ΔΙΑ ΚΛΗΡΟΥ , με κλήρωση = ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ] και όχι οι ΑΙΡΕΤΕΣ { εκλογή αντιπροσώπων δια ψήφου, με μυστική ψηφοφορία = ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ }. Διότι η δημοκρατία δεν έχει αντι-προσώπους ,αλλά ελεύθερα και υπεύθυνα πρόσωπα ,ενώ η Ολιγαρχία έχει υποχρεωτικά αντιπροσώπους και κόμματα .Κι αυτό διότι στην ολιγαρχία -επειδή δεν είμαστε όλοι ίσοι – ψάχνουμε και επιλέγουμε τους λίγους και αρίστους …για να μας εκπροσωπήσουν δια της λα’ι’ικής εντολής μάλιστα ! Στην δημοκρατία όμως ,επειδή είμαστε ίσοι { διότι εκ φύσεως διαθέτουμε »ΔΊΚΗΝ ΤΕ ΚΑΙ ΑΙΔΩ »}, ούτε καλλίτερος υπάρχει ούτε άριστος να μας εκπροσωπήσει . Γι’ αυτόν τον λόγο εφαρμόζεται η κλήρωση , με κάποιες προϋποθέσεις ασφαλώς . Στην πραγματική μάλιστα δημοκρατία του Περικλέους ήταν αδιανόητο ένας ελεύθερος Αθηναίος πολίτης να μην αποφασίζει ο ίδιος για τα συμφέροντα του ιδίου , της οικογένειάς του και της πόλης του ,αλλά να στέλνει ‘ αντιπροσώπους ‘ στην εκκλησία του δήμου { σημερινή Βουλή } .
Στην πραγματική Δημοκρατία των Αθηνών ,τον χρυσό αιώνα του Περικλή ,το 99,87 % των αρχόντων ήταν ΚΛΗΡΩΤΟΙ και μόνον το 0,13 % ΑΙΡΕΤΟΙ { δια ψήφου }. Σήμερα πόσοι άρχοντες είναι ΚΛΗΡΩΤΟΙ [ με κλήρωση } ,ώστε να χαρακτηριστεί αυτό το πολίτευμα ως ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ; Δώστε την απάντηση μόνες και μόνοι σας.
Jean – Léon Gérôme – » Truth coming out of her well »,{ 1896 }.
Ανάλυση και σχόλια στο κείμενο :
Ας εξετάσουμε ετυμολογικά μερικές λέξεις κλειδιά ,που θα μας βοηθήσουν στην ανάλυση και στην κατανόηση του κειμένου. Πρώτη απ’όλες η λέξη αξία.
Η ΑΞΙΑ.
Αξίες { < άξω < άγω } είναι αυτές που θα μας οδηγήσουν κάπου , εκεί που προσδοκούμε ότι θα αξίζει. Ως αξία μπορεί να οριστεί οποιοδήποτε αντικείμενο ικανοποιεί μια ανάγκη ή μια επιθυμία και καθορίζει την στάση ενός ατόμου στην κοινωνία .Η εγκυρότητα μιας αξίας εξαρτάται και από το υποκείμενο και από το πολιτιστικό επίπεδο ενός λαού ,διότι είναι σχέση αλληλεπίδρασης . Διαφέρουν δε οι αντικειμενικές αξίες [ π.χ. στην οικονομία ή στην επιστήμη ] από τις υποκειμενικές αξίες [ π.χ. στην φιλοσοφία , στην αισθητική ή στην θρησκεία }.Κάθε αξία πάντως αποτελεί το ιδανικό μέτρο κρίσεως όλων των ανθρωπίνων δημιουργημάτων του πολιτισμού μας.
Ι.ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ – » Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης «.
Άγω [ οδηγώ ] : κυρίως επί προσώπων {π.χ. μεταγωγικόν όχημα }. Επί δε αψύχων πραγμάτων χρησιμοποιείται το φέρω { π.χ μεταφορική εταιρεία } . Άγειν και φέρειν = απάγω από κάποια χώρα την λεία { ό,τι είναι κινητόν }.Άλλοτε σημαίνει το λεηλατείν { agere et ferre }.
Ι.ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ – » Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης «.
Άξιος -α -ον { < Άγω IV } = ζυγίζω , αυτός που έχει ίση [ όμοια ] αξία [ τιμή ] , αυτός που έχει τόσο βάρος [ αξία ] όσο…
I}.<<Χρειάζεται μια απάντηση στο βασικό ερώτημα που άκουσα να επαναλαμβάνεται συχνά, κυρίως από τους νέους οι οποίοι τόσο εύκολα αυταπατώνται κι εξίσου εύκολα απογοητεύονται >>..
Μήπως οι νέοι εύκολα γοητεύονται από κάποιον γητευτής , κάποιον γόη που τους μαγεύει , και γι’ αυτό εύκολα εξαπατώνται και ορθώς απογοητεύονται ; Διότι οι νέοι μας βιώνοντας την υποκριτική στάση και την απατηλή γοητεία των αντιπροσώπων { δηλαδή του ολιγαρχικού πολιτικού συστήματος, το οποίο βαφτίζεται αυθαιρέτως δημοκρατία } οδηγούνται οριστικά και αμετάκλητα ,συν τοις άλλοις, στην πολιτική αλλοτρίωσή τους . Διότι η συμμετοχή τους περιορίζεται στον ρόλο του απλού θεατή.Και όλοι ξέρουν ,ότι είναι άλλο πράγμα να παίζεις μπάλα και άλλο να παρακολουθείς αγώνα στην τηλεόραση.
Η ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ
Δ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ – » Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Αλλότριος : ξένος ,όχι δικός μου. Aλλοτρίωση : αλλαγή, μεταβολή, αποξένωση // η μεταβίβαση της κυριότητας σε άλλον ,η εκποίηση ,η πώληση.
Ο όρος αλλοτρίωση αρχικά χρησιμοποιήθηκε από τον Χέγγελ και έπειτα από τον Μάρξ και τον Φρόυντ. Όπως δε έλεγε ο Τσε Γκεβάρα : »Η τελική και η πιο σημαντική επαναστατική φιλοδοξία είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από την αποξένωσή του ». H αλλοτρίωση είναι πολύ σημαντική στην μαρξιστική ιδεολογία ,διότι αυτή αποτελεί την βάση της ψευδούς συνειδήσεως. Και πράγματι ψευδής συνείδηση είναι όταν κάποιος πιστεύει ότι ζει σε δημοκρατικό πολίτευμα ,ενώ ζει σε ολιγαρχικό.
ΚΩΝ.ΤΣΑΤΣΟΥ – » Αφορισμοί και διαλογισμοί », Αφορισμοί { Ε΄, IV ,1 & 10 }
1. Η δημοκρατία ,,το πολίτευμα του μέτρου ,δεν ζει παρά έξω από το κλίμα της βίας. Ούτε και επιβάλλεται δια της βίας. . . 10. Πουθενά δεν πραγματοποιήθηκε η καθαρή μορφή της δημοκρατίας .Πάντα πραγματοποιήθηκε μια ‘σχετική’ δημοκρατία ,νοθευμένη από ολιγαρχικά ή μοναρχικά στοιχεία . Απομένει ένα παράλλαγμα της δημοκρατίας ,που μοιάζει με την αληθινή δημοκρατία ,όσο το σκιάχτρο του χωραφιού με έναν αληθινό άνθρωπο.
ΑΥΤΑΠΑΤΗ ή ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ ;
Είναι δυνατόν όλοι οι νέοι μας να αυταπατώνται ; Μάλλον αδύνατον να ισχύει αυτή η γενίκευση. Κάποιοι νέοι μπορεί ,όλοι όχι. Διότι η λέξη αυταπάτη, νεώτερο μεταφραστικό δάνειο, δηλώνει μια παθολογική κατάσταση διανοητικής διαταραχής [ όπως την δημιουργία ψευδούς συνειδήσεως { false consciousness } ή τον σχηματισμό ψευδούς πεποιθήσεως , χωρίς το ανάλογο εξωτερικό ερέθισμα { delusion } ] η οποία επιβεβαιώνει μάλλον την εξαίρεση παρά τον κανόνα. Συνεπώς , οι νέοι μας μάλλον εξαπατώνται ή εξαπατούν τον εαυτόν τους παρά αυταπατώνται. Τέλος , η αυτοαπάτη στην Πλατωνική φιλοσοφία δηλώνει την ιδέα της απάτης ,διότι »αυτό » = η ιδέα { π.χ. αυτοάνθρωπος = η αφηρημένη ιδέα του ανθρώπου }.
A.Π.Θ { Ιδρ. Μαν.Τριανταφυλλίδη} – » Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής ».
Aυταπάτη < self-deception .
Δ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ – » Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Αυταπάτη και Αυταπατώμαι.
ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ – » Ολυνθιακός », { Γ’ – 19 }.
Το πιο εύκολο πράγμα είναι να εξαπατάς τον εαυτό σου { εξαπατήσαι εαυτόν } .Διότι ο καθένας φαντάζεται ως αληθινό ,ό,τι επιθυμεί { προβολή επιθυμιών }.
ΙΩ. ΠΑΝΤΑΖΙΔΟΥ – » Ομηρικόν Λεξικόν ».
Άτη και άτη { < αάω }.
Ι.ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ – » Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης «.
Άτη και άτη { < Αυάτα < *αFατα > αάτη < αάω }
LIDDELL & SCOTT – » Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Ατέω > ο ατέων : ο δαιμονιών { δαιμονισμένος ,δαιμονόπληκτος} ,θεόληπτος, παράφορος ,έξω φρενών . άτη [ αυάτα ] = σύγχυσις φρενών .
Γ.ΤΣΑΓΚΡΙΝΟΥ / ΕΥ.ΜΠΕΞΗ – » Ησιόδου Θεογονία »,{ στ. 226-232}.
Tα τέκνα της Έριδος : Πόνος – Λήθη -Λιμός -Άλγεα -Υσμίνες -Μάχες – Φόνοι -Ανδροστασίες -Νείκεα – Ψευδείς λόγοι – Αμφιλογίες – Δυσνομία- ΑΤΗ – Όρκος.
Γ .ΦΑΡΑΝΤΟΥ – » Η θεωρία της Απάτης και το πρόβλημα της Ιδεολογίας ».
Η απάτη αφορά την αλλοτρίωση και την είσοδό της μέσα στο παρόν του ανθρώπου…Σε μια [ πραγματική ] δημοκρατία ,όπου όλοι οι άνθρωποι θα είναι ίσοι , χωρίς δουλεία ,όπου θα υφίσταται ισότητα κτήσεως ,παιδείας και συλλογική εξουσία ,η απάτη θα χάσει τον κοινωνικό της χαρακτήρα και θα αποβεί υπόθεση της ιδιωτείας [ βλακείας ].
ΓΟΗΤΕΥΣΗ και ΑΠΟ-ΓΟΗΤΕΥΣΗ .
Γ.ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ – » Ετυμολογικό Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας ».
Γόης { < γοάω-ώ < * γοFάω = κραυγάζω από πόνο }. Απογοητεύω : λόγ. { 1887 }, μεταφρ. δάνειο από γαλλ. desenschanter .
Γοάω και βοάω.
Σ.ΔΩΡΙΚΟΥ / Κ.ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΑΚΗ – » Το δίγαμμα F ».
Βοή { < *βοFή } = Γοή { < *γοFάω }. Διότι το [ β] μετατρέπεται και σε [ γ ] λόγω της προφοράς των επί μέρους διαλέκτων { * βλ. λεξ. Ι.Σταματάκου ,στο τέλος }.
ΤΑ ΗΘΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » Ρητορική », { 1388 b -1389 b }.
Τα ήθη { χαρακτήρες } των ανθρώπων εξετάζονται κατά τα πάθη τους , τις έξεις , τις ηλικίες και την τύχη . Πάθη = οργή – επιθυμία και τα παρόμοια .Έξεις =αρετές – κακίες Ηλικίες = νεότητα – ωριμότητα- γήρας . Τύχη = ευτυχία -δυστυχία { ευγένεια ,πλούτος ,δύναμη και τα αντίθετα }.
Εξαπατώνται εύκολα ή οι εύπιστοι { ευκολόπιστοι } ή οι νέοι ,οι οποίοι δεν έχουν ακόμη εξαπατηθεί πολλές φορές ,λόγω του νεαρού της ηλικίας .
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » Ρητορική », { 1388 b -1389 b }.
Γιατί οι νέοι εξαπατώνται εύκολα { ευεξεπάτητοι } ; Διότι ελπίζουν εύκολα.!
II }.<< Αφού η δημοκρατία είναι κατά κύριο λόγο ένα σύνολο διαδικαστικών κανόνων, πώς μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να βασιζόμαστε στους «ενεργούς πολίτες»; Για να έχουμε ενεργούς πολίτες,δεν χρειάζονται άραγε και ιδανικά; Και βέβαια χρειάζονται τα ιδανικά>>.
ΚΑΝΟΝΑΣ ή ΝΟΜΟΣ ;
Η δημοκρατία δεν είναι σύνολο ΄διαδικαστικών κανόνων’ αλλά είναι πολίτευμα και έχει Νόμους . Διαφέρει δε ο νόμος από τον κανόνα. Νόμος είναι μία ποσοτική ή ποιοτική σχέση ,που ισχύει άνευ εξαιρέσεων .Όταν υπάρχουν εξαιρέσεις καλείται κανόνας { εξ ου και το » η εξαίρεση επιβεβαιώνει τον κανόνα » }. Και οι γραπτοί νόμοι ,βεβαίως, αποτελούν θεμέλιο της δημοκρατίας.
ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ – » Ικέτιδες », { στ.429 -435 }.
Οι γραπτοί νόμοι κάνουν τον φτωχό και τον πλούσιο να στέκουν πάντοτε ίσοι.
ΑΝΔΟΚΙΔΟΥ – » Περί των μυστηρίων », { 87 }.
ΑΡΘΡΟ [4] :Απαγορεύεται απολύτως σε κάθε περίπτωση και περί ουδενός η χρήση από τις αρχές αγράφων νόμων.
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ , ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ.
Δίκη > δια-δίκη > δια-δικασία > δια-δικαστικός .
Ι.ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ – » Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης «.
Η δίκη.
ΣΤΕΦ.ΚΟΥΜΑΝΟΥΔΗ – » Συναγωγή λέξεων αθησαυρίστων »
Η διαδίκη = δικαστική απόφαση.
Δ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ – » Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Η διαδικασία { < διαδικάζω } : 1.{ Αττ. δίκ. } η διεξαγωγή δίκης προς αναγνώριση κάποιου δικαιώματος ή προς απαλλαγή από κάποια υποχρέωση του δημοσίου δικαίου ,προσαναφερομένου του είδους της δίκης.
ΣΤΕΦ.ΚΟΥΜΑΝΟΥΔΗ – » Συναγωγή νέων λέξεων ».
Διαδικαστικός : α]. πράξεις β]. ζήτημα γ].δίκαιον δ]. επεισόδια ε]. έξοδα. – Συνήθως τώρα έτσι λέγονται τα δικαστικά έξοδα .
A.Π.Θ {Ιδρ. Μαν.Τριανταφυλλίδη} – » Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής ».
Διαδικαστικός < procedural .
Procedural { 1876 } < procedure .
ΙΣ.ΜΑΣΤΡΟΜΙΧΑΛΑΚΗ – » Γαλλο-Ελληνικό & Ελληνο-Γαλλικό λεξικό ».
Procedural < procedure = {διαδικασία ,δικογραφία }.
ΣΤΕΦ.ΚΟΥΜΑΝΟΥΔΗ – » Λεξικόν Λατινο-ελληνικόν ».
Cedo = χωρώ. Pro-cedo =προ-χωρώ.
ΑΝΝΗΣ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ – » Αρχιγένεθλος Ελληνική γλώσσα ».
Cesso = cedo < κεκάνδοντο [αορ.β’] < χάζομαι .
Ι. ΖΩΝΑΡΑ – » Λεξικόν ‘.
Χάζω { από το μονοσύλλαβο ρήμα χώ = χωρώ } : υποχωρώ , αναχωρώ.
LIDDELL & SCOTT – » Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Χάζομαι [Μεσ.] = 1. υποχωρώ , αποσύρομαι ,οπισθοχωρώ ,υπείκω ,ενδίδω 2. Χάζομαι = χωρέω + γεν. = υποχωρώ ,αποσύρομαι από κάπου.
Ι.ΠΑΝΤΑΖΙΔΟΥ – » Ομηρικόν Λεξικόν ».
Από ρ. *[ ΧΑ ] : Χάζομαι , Χαίνω ή Χάσκω.
Ενεργοί και ….Ενεργημένοι πολίτες.
» Πολίτη ονομάζουμε αυτόν που συμμετέχει στις αποφάσεις { κρίσεις } και συμμετέχει στην εξουσία {αρχές} »- Aριστοτέλης.
»Πολίτης δ’ ἁπλῶς οὐδενὶ τῶν ἄλλων ὁρίζεται μᾶλλον ἢ τῷ μετέχειν κρίσεως καὶ ἀρχῆς. {= αόριστος αρχή }». Δηλ. » Πολίτης με την πιο ακριβή σημασία του όρου είναι εκείνος που έχει το δικαίωμα να γίνεται δικαστής ή άρχοντας .Αόριστος αρχή : με αυτή τη λέξη δηλώνονται και οι δυο εξουσίες : η ιδιότητα του δικαστή και η ιδιότητα του μέλους της εκκλησίας του δήμου‘‘ – Αριστοτέλους »Πολιτικά» , [1275a ,20-30 ].Το αντίθετο του πολίτη είναι ο ιδιώτης , δηλαδή ο άχρηστος για τον δήμο { για τους πολίτες }. Η φράση » συμμετοχική δημοκρατία » , όπως και η φράση »ενεργός πολίτης » δηλώνουν πλεονασμό ,αν όχι ανοησία. Στην πρώτη ,διότι εάν δεν υπάρχει συμμετοχή στην δημοκρατία ,παύει να είναι δημοκρατία Και στην δεύτερη ,διότι ο πολίτης που συμμετέχει στα κοινά {δηλ. κρίσεως και αρχής } είναι ενεργός. Όμως , αυτή η έκφραση αοριστολογίας ή ανοησίας θολώνει τα νερά .Διότι πράγματι η προτροπή για συμμετοχή στα κοινά είναι επιθυμητή ,εάν η προτροπή αυτή καθιστά σαφές ,ότι η συμμετοχή αυτή στοχεύει στην πραγμάτωση της έννοιας του πολίτη , δηλαδή οι πολίτες να συναποφασίζουν με ΨΗΦΟ όλοι στην Εκκλησία του Δήμου και στην Ηλιαία για τις υποθέσεις της πόλεως { μετέχουν κρίσεως } και να συνάρχουν με ΚΛΗΡΩΣΗ { μετέχουν αρχής }.Τότε μόνον το πολίτευμα μπορεί να ονομαστεί δημοκρατικό , με δημοκρατικούς πολίτες βέβαια και όχι …ενεργούς. Εάν δεν συντρέχουν οι παραπάνω λόγοι μπορούμε κάλλιστα να μιλάμε όχι για ενεργούς , αλλά για ..’ενεργημένους’ πολίτες ,οι οποίοι ενεργούνται καθημερινώς αποσυρόμενοι στα ενδότερα του οίκου τους εξυπηρετώντας ανακουφισμένοι την ανάγκη τους ,νομίζοντας μάλιστα ότι είναι δημιουργική ενέργεια .!
Πολίτης και Ιδιώτης.
ΘΟΥΚΙΔΙΔΟΥ – » Ιστορίαι », { Β’- 40 }.
Πολίτης , αυτός που συμμετέχει στα κοινά . Ιδιώτης { Idiot } ,αυτός που δεν συμμετέχει στα κοινά, ο άχρηστος { αχρείος }. Εξ ου και η ιδιωτεία ,η πλήρης διανοητική ανεπάρκεια , η ηλιθιότητα, η βλακεία. Απράγμων = αυτός που δεν κατέχει πράγμα γι’ αυτό δεν συμμετέχει και απέχει από τα κοινά , ο φιλήσυχος πολίτης.
Δ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ – » Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Ιδιώτης { < ίδιος } : 1 . πολίτης [ως άτομον ] εν αντιθέσει προς την πόλη,την πολιτεία, το κράτος και προς τα γένος ,φατρία 2.[νεωτ.] αυτός που διάγει ,ζει ιδιωτικό βίο ,αντίθετα από αυτόν που κατέχει δημόσια θέση ή που συμμετέχει στα πράγματα της πόλεως {τα κοινά }.
Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ – » Πολίτης και πόλις », { οπισθόφυλλο }.
Η πολιτειότης { = η ιδιότητα του πολίτη } δεν είναι μία αλλά πολλές ,όσες και οι εκδηλώσεις της ελευθερίας ,που αποτελεί το συστατικό της υπόβαθρο. ..Η πλήρης πολιτειότης ορίζει τον πολίτη της δημοκρατίας που απολαμβάνει συσσωρευτικά την ατομική ,κοινωνική και πολιτική ελευθερία ή αυτονομία… Ο πολίτης της νεωτερικότητος είναι ατελής πολίτης ,υπήκοος του κράτους ,όχι όμως πολίτης της πολιτείας.
Τα Ιδανικά .
LIDDELL & SCOTT – » Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Ιδέα { < ιδείν < ορώ } :1. μορφή 2. το φαινόμενον ,η όψη ή η ομοιότητα κάποιου πράγματος κατ’ αντίθεση προς την πραγματικότητα αυτού 3.είδος ,τρόπος }. Ιδανικός { < ιδείν , ιδέα } : ο υπάρχων μόνον κατά ιδέαν ,ιδεώδης. Ιδανός { < ιδείν } : ωραίος ,επίχαρις ,κομψός.
ΗΣΥΧΙΟΥ του ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ – » Λεξικόν ».
Η ιδέα ,η ιδανή ,το ιδανόν.
ΤΙΜΑΙΟΥ ΛΟΚΡΟΥ – » Περί ψυχής κόσμου και φύσεως », { 97 d }.
Ο ιδανικός κόσμος – ο α‘ί’διος { < αεί +ίδιος = πάντα ίδιος , χωρίς αρχή και τέλος ,αιώνιος } και ο αιών { < αεί }.
Δ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ – » Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Iδανικός -η-ον { < ιδείν -ιδέα } : 1. αυτός που υπάρχει μόνον κατ’ ιδέαν ,αυτός που συλλαμβάνεται δια της διανοίας ,ιδεώδης .
Γ.ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ – » Ετυμολογικό Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας ».
Iδανικός { < ιδανός [< ιδείν < είδον < οράω-ώ ]= ωραίος , κομψός + -ικός } = αυτός που υπάρχει ΜΟΝΟΝ ως ιδέα .
ΑΝΝΗΣ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ – » Ο εν τη λέξει Λόγος ».
ΧΡ.ΡΩΜΑ – » Λεξικό αναπτυγμένων εννοιών »
Iδανικό : o ύψιστος σκοπός προς τον οποίο τείνει ο άνθρωπος .Όλοι έχουν ανάγκη ιδανικών , επειδή όμως τα ιδανικά αποτελούν πρότυπα ζωής και δημιουργίας ,πρέπει να είναι σύμφωνα με την ηθική και τον ορθό λόγο.
Σύμφωνα με τα παραπάνω ,όλα τα »ιδανικά» θα πρέπει να ελεγχθούν, εάν είναι σύμφωνα με την ηθική και τον ορθό λόγο. Διότι ενίοτε συμβαίνει και το αντίθετο.
Ας εξετάσουμε λοιπόν τα ιδανικά ,που προτείνει ο συγγραφέας στο κείμενο του.
1. << Πρώτο μεταξύ όλων συναντάμε μέσα από αιώνες αμείλικτων θρησκευτικών πολέμων το ιδανικό της ανοχής. Αν σήμερα απειλείται η ειρήνη στον κόσμο, η απειλή προέρχεται για άλλη μια φορά από τον φανατισμό, δηλαδή από την τυφλή πίστη στη δική μας αλήθεια και ότι αυτή μπορεί να επιβληθεί με τη βία >>.
Οι θρησκείες και ιδιαίτερα η τυφλή προσκόλληση των πιστών σε δογματικές πεποιθήσεις σίγουρα έχουν αιματοκυλήσει τον κόσμο. Στην αρχαία Ελλάδα όμως δεν υπήρξαν θρησκευτικοί πόλεμοι, διότι απλούστατα δεν υπήρχαν ούτε ιερά βιβλία ούτε θρησκευτικά δόγματα που να τροφοδοτούν την θρησκόληπτο δογματισμό αντάμα με τον τυφλό φανατισμό και να πυροδοτούν την βία.
ΕΚΔ.ΑΘΗΝΩΝ -» Ιστορία του Ελληνικού έθνους », , { Β’,σελ.86 }.
Στην Ελλάδα δεν δημιουργήθηκε ποτέ επίσημο ιερατείο…Στις ελληνικές πόλεις τις συνήθεις ιεροπραξίες για τους Θεούς εκτελούσαν πολίτες που εκλέγονταν { σ.σ. ΜΕ ΚΛΗΡΟ } συνήθως για ένα χρόνο ,ως ιερείς.Δεν ήταν »σκεύη εκλογής του Θεού » ,αλλά μόνον ευηπόληπτα μέλη της κοινωνίας ,που ασκούσαν ερασιτεχνικά τα ιερατικά καθήκοντα { σ.σ. δηλ.δεν υπήρχαν επαγγελματίες ιερείς }….Τόσο το Δελφικό μαντείο με το πεπειραμένο ιερατείο,όσο και οι πόλεις ,που το συμβουλεύονταν ,αντιμετώπιζαν με ανεκτικότητα την εισαγωγή ξένων λατρειών .Η μισαλλοδοξία άλλωστε δεν έχει θέση στις θρησκείες που τιμούν πολλούς Θεούς ,ενώ είναι πολύ συνηθισμένη στις μονοθε’ι’στικές.
Επίσης υπάρχουν και άλλοι παράγοντες [ κυρίως οικονομικοί ] που συντελούν στην έκρηξη ενός πολέμου. Άλλωστε πάνω στην βάση χτίζεται πάντα το εποικοδόμημα. Τέλος η περίφημη ανοχή έχει και αυτή τα άκρα και το μέσον ,που την ορίζουν. Διότι και η παντελής έλλειψη ανοχής όπως και η υπερανεκτικότητα είναι άκρα. Η μεσότητα της καρτερίας { η ικανότητα κάποιου να υποφέρει τους πόνους στην περίπτωση που θα ήταν προς όφελός του } ορίζεται από τα άκρα της τρυφερότητας {= μαλθακότητας : όταν δεν μπορεί να υποφέρει καμμία λύπη ,ούτε εάν ήταν για το όφελός του } και της κακοπάθειας { όταν υποφέρει αδιακρίτως όλους τους πόνους}- Αριστοτέλης ,’Ηθικά Ευδήμεια ‘, { 1221 a }. Άρα η ανοχή ,όπως και η ανακωχή έχει τα όριά της . Είναι λοιπόν σημαντικό το πού ,το πότε , το πόσο ,το πώς ,το γιατί όπως και το αν πρέπει να εκδηλωθεί η ανοχή.
Διότι ανοχή και ανακωχή { ή ανοκωχή } δεν διαφέρουν.
Γ.ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ – » Ετυμολογικό Λεξικό της νέας Ελληνικής γλώσσας ».
Ανοχή < ανέχομαι : παύση εχθροπραξιών ,αναχαίτηση -διακοπή,ανάσχεση,συγκρότηση.
LIDDELL & SCOTT – » Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Ανοχή ( < ανέχω) : αναχαίτιση, σταμάτημα, κατάπαυση του πυρός {ιδ. για εχθροπραξίες }, ανακωχή.
Δ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ – » Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
6. [μτγν.] το ανέχεσθαι : το να υπομένει κάποιος κάτι, η επιείκια ,η μακροθυμία // η συγκατάβαση , η εξ ασθενούς βουλήσεως έλλειψις της πρέπουσας επιβολής { π.χ. ανοχή της τυραννίας ,της κλεψιάς ,της ύβρεως κτλ.}.
ΠΑΠΥΡΟΥ – » Λεξικό της Ελληνικής γλώσσας ».
Aνοχή { = [γαλλ.] tolérance < [λατ.] tolero ={ τλάω ,φέρω, ανέχομαι, υπομένω } < τλάω {= ανέχομαι ,υπομένω, τλήμων }. Tolerance = η ανοχή στα ξένα θρησκεύματα.
A.Π.Θ {Ιδρ. Μαν.Τριανταφυλλίδη} – » Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής ».
Ανοχή = ανεκτικότητα.
Ο ΦΑΝΑΤΙΚΟΣ.
Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ -» Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσα ».
Φανατικός < fanaticus { 1871} ,φανατικά {1864}, φανατισμός [1838 ].
ΣΤΕΦ.ΚΟΥΜΑΝΟΥΔΗ – » Συναγωγή νέων λέξεων ».
Φανητιασμός < fanatisme {= φανατισμός } η λέξις βρίσκεται στο λεξικόν του Αθ. Σακελλαρίου ,αλλά με άλλη σημασία .Η λέξις κατακρίθηκε ορθώς στον »Λόγιο Ερμή ». Γι’ αυτό πρέπει να αποδοκιμαστεί. Ακόμη οι λέξεις φανατίζω ,φανατικός ,φανατισμός είναι κυριολεκτικώς ξένες.
ΑΘ. ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΥ – » Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Φανητιάω { εφετικόν [= ρήμα που δηλώνει σφοδρή επιθυμία ] του φαίνομαι } = επιθυμώ να κάνω κάτι για να φαίνεται ή θέλω να δείξω τον εαυτόν μου.. Φανητίζω =φανερώνω. Φανητία = η φανέρωσις.
AΝΘ. ΓΑΖΗ – » Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Φανή { < φαίνω } = φανός , λαμπάδα την οποία κρατούσαν οι πιστοί κατά τις ιερές τελετές. »Φαναί ‘‘ = Τα ιερά έργα του Βάκχου τελούμενα υπό το φως των λαμπάδων.
Ν.Π. ΑΝΔΡΙΩΤΗ – ‘ Ετυμολογικό λεξικό της κοινής Νεοελληνικής ».
Φανατικός { < fanaticus < fanum = ιερό } = αυτός που συχνάζει στο ιερό }.
ΑΝΝΗΣ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ – » Αρχιγένεθλος Ελληνική γλώσσα ».
Fanatique < fanum < φαίνω ,φανώ.
ΣΤΕΦ.ΚΟΥΜΑΝΟΥΔΗ – » Λεξικόν Λατινο-ελληνικόν ».
Fanaticus-i = ιερέας της Κυβέλης , Ενυούς ή Ίσιδος // όπως θεομανής .
ΕΥΣΤΡ.ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ – » Λεξικό Λατινο-Ελληνικόν ».
Fanaticus,a,um { πρβλ. fanum } : 1. ιερομανής ,θεομανής ,θεόληπτος 2. μανιακός,μανιώδης ‘ από αυτό η λέξη της καθομιλουμένης φ α ν α τ ι κ ό ς.
Δ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ – » Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Φανατισμός { < fanum : ιερόν } – Φανατικός -η-ον :
2. << Έπειτα έρχεται το ιδανικό της μη βίας. Ποτέ μου δεν ξεχνώ τη διδαχή του Καρλ Πόπερ, σύμφωνα με την οποία αυτό που ουσιαστικά διακρίνει μια δημοκρατική εξουσία από μια μη δημοκρατική είναι πως μονάχα στην πρώτη οι πολίτες μπορούν να ξεφορτωθούν τους κυβερνώντες χωρίς αιματοχυσίες >> .
Στο αληθώς δημοκρατικό πολίτευμα των Αθηνών οι πολίτες δεν χρειάζονται να ξεφορτωθούν τους κυβερνώντες ,διότι οι κυβερνώντες είναι δια ΚΛΗΡΟΥ και με βραχύβια εξουσία { ~36 ημ.}.Αντιθέτως στις ολιγαρχίες για να ξεφορτωθούν οι κυβερνώμενοι τους κυβερνώντες , οι οποίοι δια ΨΗΦΟΥ έχουν κληθεί να κυβερνήσουν για μακρύ χρονικό διάστημα { ~ 4 χρ.} πολλάκις καταφεύγουν στην βία { εμφύλιες συγκρούσεις } λόγω κακίας των αρχόντων. Άρα ο Πόπερ δεν έχει κατά νου την Αθηνα’ι’κή δημοκρατία ,αλλά κάποια άλλη ,κατ’ ευφημισμόν, δημοκρατία.
Η ΒΙΑ.
Τι είναι η βία ; Το απόλυτον κακόν ή το αναγκαίον κακόν ; Η βία που ασκεί ένας ληστής σε ένα θύμα του είναι ιδίας ποιότητος με αυτήν που ασκεί ο διασώστης ,που με το ζόρι σώζει από την απόπειρα αυτοκτονίας έναν απελπισμένον ; Υπάρχει καλή και κακή βία ; Ποία η σχέση της βίας με την ισχύ , την δύναμη ή την αλκή ;
ΑΝΝΗΣ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ – » Ο εν τη λέξει Λόγος ».
Ισχύς { < ις + σχείν } = σωματική δύναμις . [ F ]ίς = μυ’ι’κή δύναμις .Βίη = βία ,ισχύς. Εξασκώ βία πάνω σε κάποιον ,κυριολεκτικώς σημαίνει επιβάλλομαι δια της [F]ισχύος μου .Αλκή = ψυχική δύναμις .
ΑΝΝΗΣ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ – » Αρχιγένεθλος Ελληνική γλώσσα ».
Viril = ανδρικός ,γενναίος. Virit’e =ρώμη.
ΠΛΑΤΩΝΟΣ – » Πρωταγόρας », [535 a }.
Διαφέρει η ισχύς από την δύναμιν.
ΟΜΗΡΟΥ – » Ιλιάς », { Γ’ ,στ.43-45 }.
» βίη φρεσί » = δύναμη στις φρένες . Αλκή = ψυχική δύναμη.
LIDDELL & SCOTT – » Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Βία / Βίη : 1. σωματική ισχύς, ρώμη ,δύναμις .
Δ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ – » Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Bία / βίη .
ΘΕΟΓΝΗ – ΄΄ Ελεγείες », {στ. 833-836 ].
Βία [ δύναμη ] – κέρδεα δειλά [ άδικα κέδη ] – ύβρις [ αλαζονεία ].
AΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » Ρητορική » , { 1369 a }.
» όλα όσα πράττουν οι άνθρωποι κατ’ ανάγκη τα πράττουν για επτά αιτίες ».
AΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » Ρητορική » , { 1370 a }.
Ηδύ [ ευχάριστον ] το κατά φύσιν και το μη βίαιον.
Διότι η βία είναι κάτι παρά φύσιν [ αντίθετον προς την φύσιν ] .
Το αναγκαίον .
AΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » Μετά τα Φυσικά », { Δ’ , 5.}
» παν γαρ αναγκαίον πράγμα ανιαρόν έφυ »=διότι κάθε τι που γίνεται από ανάγκη είναι εκ φύσεως ανιαρόν { προξενεί λύπη }.
Αναγκαίον λέγεται αυτό χωρίς το οποίο δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ζωή ..Ακόμη καλείται αναγκαίον το βίαιο και η βία ‘…γι’ αυτό το αναγκαίο είναι και λυπηρό … και η βία είναι ένα είδος ανάγκης .Και η ανάγκη ορθώς θεωρείται ως κάτι το αναπόδραστο [αμετάπειστο].
ΣΙΜΩΝΙΔΟΥ – » Αποσπάσματα », { 542 }.
Ανάγκη .
ΑΙΣΧΥΛΟΥ – »Προμηθεύς δεσμώτης », { στ.511 -516 }.
Την ανάγκη κυβερνούν οι Μοίρες και οι Ερινύες.
Κ.ΒΑΡΝΑΛΗ – » Το Φως που καίει ».
Ανάγκη και οργή ,οι γονείς του οδηγητή.
Δικαιολογείται η βία στο δημοκρατικό πολίτευμα ;
AΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » Ηθικά Νικομάχεια », { 1179 b }.
Διότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν εκ φύσεως την τάση να πειθαρχούν στην αιδώ ,αλλά στον φόβο και λόγω των τιμωριών.
Ας δούμε τι λένε οι νόμοι του Σόλωνος -εις εκ των επτά σοφών- για την έμφυλη βία.
Ι.ΠΑΣΣΑ – » Το Αρχαίον Ελληνικόν Πνεύμα ». Σόλων.
Ο Σόλων θέσπισε ανάμεσα στα άλλα την εισαγγελία ,ορίζοντας ότι σε περίπτωση πολιτικής στάσεως κάθε Αθηναίος πολίτης όφειλε αμετακλήτως και με παρρησία να ταχθεί στην μία ή στην άλλη πολιτική παράταξη .Οι δε παραβάτες να τιμωρούνται με χρηματικό πρόστιμο και απώλεια των πολιτικών τους δικαιωμάτων.Πολιτεύματα
Αρχή διακρίσεως των αρχών.
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ – » Σόλων ». [ αρθρ. 438 ].
20.Από τους άλλους νόμους του ξεχωριστός και πολύ παράξενος είναι αυτός που ορίζει ότι χάνει τα πολιτικά δικαιώματα εκείνος ο πολίτης που ,όταν υπάρχει στάση στην πόλη ,δεν πηγαίνει με καμμία παράταξη .Ήθελε καθώς φαίνεται ο Σόλων να μην μένει κανένας ατάραχος και ασυγκίνητος στα δημόσια πράγματα , τακτοποιώντας μονάχα το σπίτι του και ικανοποιημένος επειδή μένει μακριά από τους πόνους και της αρρώστιες της πατρίδος του,αλλά, αντίθετα να παίρνει θέση δίπλα σε εκείνους που παλεύουν για το καλό και το δίκαιο, να κινδυνεύει μαζί τους και να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ,παρά να περιμένει κάπου ασφαλισμένος για να δει, ποιός θα νικήσει.
ΤΑ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑΤΑ.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » Πολιτικά », { Γ’ – 1279 a }.
Όσα πολιτεύματα αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση του κοινού συμφέροντος είναι απολύτως ορθά και δίκαια ,και όσα αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση του προσωπικού συμφέροντος των αρχόντων είναι ελαττωματικά και αποτελούν ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΕΣ [ παρεκβάσεις ] των ΟΡΘΩΝ πολιτευμάτων.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » Πολιτικά », { 1289 a }.
Διακρίνουμε τρία ορθά πολιτεύματα : την Βασιλεία ,την Αριστοκρατία και την Πολιτεία και τρεις παρεκβάσεις τους : την Τυραννίδα παρέκβαση της Βασιλείας ,την Ολιγαρχία παρέκβαση της Αριστοκρατίας και την Δημοκρατία παρέκβαση της Πολιτείας [ τιμοκρατίας ].
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » Ρητορική τέχνη », { 1365 b }.
Υπάρχουν τέσσερα είδη πολιτευμάτων : η δημοκρατία ,η ολιγαρχία ,η αριστοκρατία και η μοναρχία...Δημοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίον κατανέμονται τα αξιώματα με ΚΛΗΡΟ .Ολιγαρχία είναι το πολίτευμα στο οποία τα αξιώματα διανέμονται ανάλογα με τα εισοδήματα του καθενός .Αριστοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίο τα αξιώματα διανέμονται ανάλογα με την παιδεία [ μόρφωση ]που έχει ο καθένας. Παιδεία [μόρφωση] λέγω αυτήν που ορίζεται από τους νόμους .Διότι στην αριστοκρατία κυβερνούν όσοι έχουν μείνει πιστοί σ’αυτά που ορίζουν οι νόμοι { οι νομοταγείς } .Και αυτοί κατ’ ανάγκη θεωρούνται οι άριστοι.
ΠΑΝ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ – » Αρχαίο Ελληνικό Δίκαιο ».
Η ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ . Α}. Το βουλεύεσθαι δ}. Η αρχή της Διακρίσεως των αρχών σε : κληρωτές , χειροτονητές και αιρετές .
Ι]. Κληρωτές { με κλήρωση } …..ΙΙ}. Χειροτονητές { φανερή ψήφος ,με ανάταση του χεριού }….ΙΙΙ}. Αιρετές { εκλογή με μυστική ψηφοφορία }.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – ΄΄Αθηναίων πολιτεία »,{ XLIII ,1-2 }.
..1. Όλοι οι αξιωματούχοι ,που ασχολούνται με την τακτική διοίκηση ,αναδεικνύονται με κλήρωση ..2.Η βουλή αναδεικνύεται με κλήρο .. Η πρυτανεία ασκείται από κάθε φυλή σε σειρά που ορίζεται επίσης με κλήρο κι αναλαμβάνουν την πρυτανεία για τριάντα έξι μέρες {~36 }.
Η Αριστοτελική κατάφαση της δημοκρατίας .
Ο Αριστοτελής ,στα »Πολιτικά » του , με πολλά επιχειρήματα και συλλογισμούς καταφάσκει την αξία του δημοκρατικού πολιτεύματος ,διότι το θεωρεί δικαιότερο.
ΣΑΡ.ΚΑΡΓΑΚΟΥ – » Ιστορία των Αρχαίων Αθηνών », {τομ.Γ’ ,σελ.223 }.
Έτσι ,χωρίς να αγνοεί [ o Aριστοτέλης ] το αντιπροσωπευτικό σύστημα ,προκρίνει το σύστημα της αμέσου διακυβερνήσεως με την ενεργό συμμετοχή στα κοινά.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » Πολιτικά », { 1281 a -b }.
11. Το ότι οι πολλοί [ πλήθος ] μάλλον πρέπει να ασκούν την εξουσία παρά οι άριστοι μεν ολίγοι δε, φαίνεται πως είναι η καλλίτερη λύση ,παρ΄όλο που δεν λύνει τις απορίες . Διότι οι πολλοί , παρ’όλο που ο καθένας χωριστά δεν είναι σπουδαίος άνδρας ,ενδέχεται αν μαζεύονται για τον λόγο αυτό , πιθανώς να είναι καλλίτεροι από τους λίγους αρίστους , όχι βέβαια ως άτομα ο καθένας χωριστά ,αλλά ως σύνολο, όπως και τα δείπνα που γίνονται κοινή δαπάνη { συμφορητά [< συν+φέρω] δείπνα } είναι καλλίτερα από εκείνα που τα πληρώνει μόνο ένας. Διότι όταν είναι πολλοί ,ο καθένας έχει ένα μέρος αρετής και φρονήσεως ,κι όταν συγκεντρωθούν μαζί γίνονται σαν ένας άνθρωπος με πολλά χέρια και πόδια και πολλές αισθήσεις ,και το ίδιο συμβαίνει με το ήθος και την διάνοια [αντίληψη ].
ΖΑΝ ΖΑΚ ΡΟΥΣΣΩ – » Το κοινωνικό συμβόλαιο »,Κεφ.15.
Η αλλοτρίωση της λα’ι’κής εξουσίας δια του ολιγαρχικού συστήματος των βουλευτών ή αντιπροσώπων. Από την στιγμή ,που ένας λαός διαλέγει να έχει αντιπροσώπους ,δεν είναι πια ελεύθερος [ αρχή της πολιτικής αλλοτρίωσης }.
ΚΟΡΝ. ΚΑΣΤΟΡΙΑΔΗ – » Η αρχαία ελληνική δημοκρατία και η σημασία της για μας σήμερα ».» { σελ. 34-35 }.
Η αρχαία Ελλάδα πρέπει να λειτουργήσει για μας σαν γονιμοποιημένο σπέρμα.Μπορεί και πρέπει να είναι για μας κέντρισμα ,έμπνευση και πηγή ιδεών.
ΑΛΕΞ. ΚΟΝΤΟΥ – » Δημοκρατία , ένα άγνωστο πολίτευμα », { οπισθόφυλλο }.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ : συνισταμένη τριών συνιστωσών :
1. έλλειψη ιερών βιβλίων
2. έλλειψη αρχηγών
3. έλλειψη απαγορεύσεων [ ταμπού ]. ..
Η εκλογή είναι για τους αρχαίους Έλληνες ολιγαρχικός τρόπος ανάδειξης των αρχόντων και συνδέεται άρρηκτα με την Ολιγαρχία…
Αυτές οι αλήθειες έχουν αγνοηθεί μέχρι σήμερα τόσο από τους επίδοξους αρχηγούς ,που διακατέχονται από το σύνδρομο του Μεγαλέξανδρου ,δηλαδή του σωτηρισμού ,όσο και από τους ‘ελληνιστές’ και ‘αρχαιογνώστες’,που σαν καλοί διανοούμενοι θα αρνούνταν να μπει το όνομά τους στην ίδια κληρωτίδα με το όνομα της τελευταίας καθαρίστριας και να έχουν τις ίδιες πιθανότητες για την ανάδειξη σε κάποιο αρχοντιλίκι…
Στην αρχαία Αθήνα τα 99,87 % των αρχόντων ήταν κληρωτοί και μόνον το 0,13 % αιρετοί !!
ΚΩΝ. ΚΟΛΜΕΡ – » Άμεση δημοκρατία », { σελ. 55 }.
Η Έμμεση κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι ξενόφερτη – αγγλική – ,στηριζόμενη στην Μοναρχία.
Γ.ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ – » Κομματοκρατία και Δυναστικό κράτος », { οπισθόφυλλο }.
Δυναστική κομματοκρατία : η έξοδος από την κρίση δεν είναι εφικτή παρά μόνον εάν η ελληνική κοινωνία αποτινάξει το δυναστικό κράτος ,εάν, με άλλα λόγια, ελευθερωθεί , με την ανάκτηση της πολιτειακής της συλλογικότητας.
JAQUELINE DE ROMILLY – » Πόσο επίκαιρη είναι η Αθηνα’ι’κή Δημοκρατία σήμερα ; », { οπισθόφυλλο }.
Πρέπει να ξανασμίξουμε με την αρχή της δημοκρατίας μας καθαυτή, να ξαναβρούμε το θάρρος των πρώτων της βημάτων ,ώστε να ανακάμψει η κοινωνία που σήμερα νοσεί.
3. << Τρίτο, το ιδανικό της σταδιακής ανανέωσης της κοινωνίας μέσα από την ελεύθερη αντιπαράθεση των ιδεών και την αλλαγή της νοοτροπίας και του τρόπου ζωής. Μόνο η δημοκρατία επιτρέπει τη διαμόρφωση και την εξάπλωση των ειρηνικών επαναστάσεων, όπως συνέβη τις τελευταίες δεκαετίες με την αλλαγή στις σχέσεις των δύο φύλων, που ίσως να είναι η μεγαλύτερη επανάσταση της εποχής μας >>. !
ΠΑΝ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ – » Αρχαίο Ελληνικό Δίκαιο ».
ΤΑ ΘΕΜΕΘΛΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
ΠΑΝ.ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ – » Αρχαίο Ελληνικό Δίκαιο ». { σελ.200 }.
»η ελεύθερη αντιπαράθεση των ιδεών»
Η Αθήνα έχει την τιμή της καθιερώσεως του θεσμού της ισηγορίας{ δηλ. της κατοχυρώσεως του δικαιώματος σε κάθε πολίτη να εκφέρει την γνώμη του για τα κοινά της πόλεως και μάλιστα ελεύθερα και χωρίς κίνδυνο. Το δικαίωμα αυτό μεγαλειώδες γνώρισμα της Αθηνα’ι’κής δημοκρατίας ,εκαλείτο » η επί του βήματος παρρησία »{ δηλ. η πλήρης ελευθερία λόγου από του βήματος της Εκκλησίας του δήμου { δηλ. του ανωτάτου πολιτειακού της οργάνου }.ΑΡΙΣΤ. Πολιτικά ,[1282 a].
Και στο βήμα καλούσαν, όποιος ήθελε να μιλήσει. ΔΗΜΟΣΘ. Περί του στεφάνου, [ 170].
Το δικαίωμα της δημηγορίας [ =της ομιλίας ενώπιον των λα’ι’κών συνελεύσεων ] ασκείτο ακόμη και στις συνεδριάσεις της Βουλής ,ιδίως επί προτάσεων νόμων. Σήμερα η ελευθερία γνώμης του απλού πολίτη είναι κατοχυρωμένη ,αλλά όχι από τα έδρανα της Βουλής .Διότι η ισηγορία και η ανταγορία είναι μεν κατοχυρωμένο δικαίωμα ,αλλά ασκείται μόνο από τους λίγους και … ‘εκλεκτούς’. !
Παρρησία [ < παν + ρησία ] είναι η κορυφαία εξέλιξη της ανταγορίας και κυρίαρχο της Αθηνα’ι’κής δημοκρατίας , η απόλυτη ελευθερία στην έκφραση γνώμης από του βήματος της Βουλής και της Εκκλησίας του δήμου. Η παρρησία προέρχεται μόνο από ελεύθερο φρόνημα -διότι οι δειλοί και οι ιδιοτελείς ,δούλοι το φρόνημα όντες στερούνται αυτή την γενναιότητα.
Ι.ΣΤΟΒΑΙΟΥ – Ανθολόγιον », Περί παρρησίας ΙΓ’, [44] ,Ευσεβίου.
Η παρρησία προέρχεται από την ελεύθερη γνώμη ,που αγαπά την αλήθεια.
Και χαρακτηριστικό δούλου είναι το << μη λέγειν ά τις φρονεί = να μη λέει κανείς αυτά που πιστεύει >>. Είναι το πιο μεγάλο ατύχημα ή η πιο οδυνηρή ποινή για έναν ελεύθερο πολίτη ,το »στερείσθαι της παρρησίας ».
ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ – » Φοίνισσαι », { στ. 390-393 }.
Δούλου χαρακτηριστικό είναι να μην λέει ο άνθρωπος ελεύθερα ,ό,τι σκέπτεται
Ι.ΣΤΟΒΑΙΟΥ – Ανθολόγιον », Περί Αρετής »,10. Βακχυλίδου Ιαμβοι.
Γνώρισμα του ελευθέρου ανδρός είναι να λέει πάντα την αλήθεια ,ενώ αυτού που έχει δουλικό φρόνημα είναι να ψεύδεται ή να σιωπά και να επιδιώκει το »λάθε βιώσας ».
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » Ρητορική Τέχνη », { 1366 a }.
Σκοπός της δημοκρατίας είναι η ελευθερία. Κάθε άνθρωπος αληθώς φιλελεύθερος επιθυμεί διακαώς να ζει σε δημοκρατικό πολίτευμα.
Γ. ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ – » Πολίτης και Πόλις », { σελ. 28-29 }.
Η έννοια του πολίτη συνάδει καταστατικά με την ελευθερία …Η ελευθερία υπάρχει εφόσον βιώνεται ,ειδάλλως δεν υπάρχει. Δεν μπορεί να βιωθεί μέσω τρίτου ,δι’ εκχωρήσεως ,δι’ αντιπροσώπου.
4. << Τέλος, το ιδανικό της αδελφότητας (η fraternité της Γαλλικής Eπανάστασης). Η ιστορία του ανθρώπου είναι σε μεγάλο βαθμό ιστορία συγκρούσεων αδελφοκτόνων. Στο έργο του Φιλοσοφία της Ιστορίας ο Χέγκελ χαρακτήρισε την Ιστορία ως «απέραντο σφαγείο». Μπορούμε να τον διαψεύσουμε; Σε καμία χώρα του κόσμου δεν υπάρχει περίπτωση να διαρκεί επί μακρόν η δημοκρατία δίχως να γίνει ήθος και συμπεριφορά >>.
Το ιδανικό της αδελφότητος { fraternité } της Γαλλικής [ αστικής ] επανάστασης οδήγησε στην περίοδο της Τρομοκρατίας του Ροβεσπιέρου.! Αλλά εκτός από τα ιδανικά υπάρχουν και η πραγματικότητα .Τί δηλώνει η λέξη αδελφός και τι η αδελφότητα ; Μπορούν όλοι να γίνουν» αδελφοί »{ μήπως αδελφοποιητοί ; } και αν ναι ,πού ,πότε και με ποίον τρόπον;
ΑΝΝΗΣ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ – » Αρχιγένεθλος Ελληνική γλώσσα ».
Fraternité < frater < φράτωρ .
ΣΤΕΦ.ΚΟΥΜΑΝΟΥΔΗ – » Λεξικόν Λατινο-ελληνικόν ».
Frater-tris { < φράτωρ } =1]. αδελφός . germanus , ο αυτάδελφος ,ομοπάτριος αδελφός 2].ανεψιός 3]. oικείος ,εταίρος ,φίλος.
LIDDELL & SCOTT – » Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Ο φράτηρ [ του φράτερος ] : 1. μέλος φράτρας .Η πρώτη σημασία του φράτηρ είναι αδελφός. Είναι δε πραγματικά άξιον παρατηρήσεως , η αποκλειστικώς πολιτική σημασία της λέξεως στην Ελληνική γλώσσα.
ΑΝΝΗΣ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ – » Ο εν τη λέξει Λόγος ».
Αδελφός { < α [ αθροιστικό : άμα ,μαζί ] + δελφύς = μήτρα }.
Δ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ – » Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Αδελφός { < α + δελφύς }.
ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ – » Απομνημονεύματα », { Β’, III ,19}.
Αδελφά = διπλά, ζευγάρι.
Συνεπώς , ως αδελφότητα ορίζεται η αδελφική σχέση ,η αδελφική αγάπη ή το σύνολο των πνευματικών αδελφών ή μια ένωση επαγγελματιών [ π.χ masons ] με σκοπό την συνεργασία και την αλληλοβοήθεια και δεν καθορίζεται από το κοινό πεπρωμένο των ανθρώπων που είναι ο θάνατος. Δηλαδή επειδή είναι κοινή η μοίρα των ανθρώπων δεν συνεπάγεται ότι είναι ή μπορούν να γίνουν αδέλφια Ούτε οι αδελφότητες έχουν- πέραν των κοινών συμφερόντων – κοινό πεπρωμένο ,αλλά έχει ο κάθε άνθρωπος δικό του ξεχωριστό . Αδελφοποιητοί ,δια της ιεροτελεστίας αδελφοποιήσεως , γίνονται άνθρωποι ή ομάδες ανθρώπων μη συγγενών , με κοινά συμφέροντα και με κοινά πνευματικά και ψυχικά χαρακτηριστικά ,υποσχόμενοι αμοιβαία αγάπη και προστασία .
TO ΠΕΠΡΩΜΕΝΟΝ.
<< Πώς όμως μπορεί να γίνει αυτό δίχως την αναγνώριση της αδελφότητας που ενώνει όλους τους ανθρώπους σε ένα κοινό πεπρωμένο; Η αναγνώριση αυτού του γεγονότος είναι τόσο περισσότερο αναγκαία σήμερα, που καθημερινά συνειδητοποιούμε αυτό το κοινό πεπρωμένο και θα έπρεπε να ενεργήσουμε με συνέπεια όσο υπάρχει ακόμα αυτή η μικρή φλόγα της λογικής που φωτίζει την πορεία μας.>>.
Ποίο είναι το κοινό πεπρωμένο των ανθρώπων ; Η αναγνώριση της αδελφότητος ; Τί είναι το πεπρωμένον ; Η ιδέα ότι όλοι είμαστε αδέλφια ; Αρκεί αυτή η αναγνώριση ,ώστε να ενώσει τους ανθρώπους με αδελφικούς δεσμούς ,χωρίς να είναι αδέλφια ;
LIDDELL & SCOTT – » Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Πεπρωμένον < πέπρωμαι < πόρω.
» το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον »
ΗΡΟΔΟΤΟΥ – » Ιστορία », Κλειώ , { 91 }.
Ακόμη και ο Θεός δεν μπορεί να αποφύγει την πεπρωμένη μοίρα.
ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ -» Ιφιγένεια η εν Αυλίδι », {στ.1331 }.
ΟΜΗΡΟΥ – Οδύσσεια », { α -32-34 }.
Υπέρ μόρον. { πάνω από την Μοίρα ].
ΠΛΑΤΩΝΟΣ – Πολιτεία », { Ι’ , 617 e }.
O Θεός είναι αναίτιος για τις πράξεις των θνητών. { ελόμενος < αιρέομαι -ούμαι }.
ΑΝΝΗΣ ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ – » Ο εν τη λέξει Λόγος ».
Πεπρωμένο , Μοίρα -Μόρος -Αίσα , Ειμαρμένη.
Φαταλισμός [ μοιρολατρεία ] : η τυφλή πίστη στην μοίρα. Η τύχη [ μοίρα] κάθε ανθρώπου είναι υπερβατικά προκαθορισμένη ,αναγκαία και αναπόφευκτη , όποια προσπάθεια κι αν κάνει ο άνθρωπος .Αφαιρεί από τον άνθρωπο την ελευθέρα βούληση και τον οδηγεί στην αδράνεια.
ΣΤΕΦ.ΚΟΥΜΑΝΟΥΔΗ – » Λεξικόν Λατινοελληνικόν ».
AΠ.Μ.ΤΖΑΦΕΡΟΠΟΥΛΟΥ – » Ετυμολογικές και σημασιολογικές ανιχνεύσεις »,{Β’,σελ.304-305 }.
Μόρος [μοίρα ] και Υπέρ μόρον [ υπεράνω της μοίρας ].
Ας ολοκληρώσουμε με την καίρια και στοχευμένη ερώτηση ,που ερευνάται και αναλύεται στο εξαιρετικά βιβλίο του καθηγητή Γ.Κοντογιώργη – ‘ Οι ολιγάρχες ».
Γιατί οι ολιγάρχες δεν αποδέχονται και αποκρύπτουν τον ολιγαρχικό χαρακτήρα του πολιτεύματος βαφτίζοντάς το δημοκρατία ;
Γ.ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ – » Οι ολιγάρχες », { οπισθόφυλλο }.
Τί είναι αυτό που κάνει τους ολιγάρχες της εποχής μας να μην αποδέχονται τον ολιγαρχικό χαρακτήρα του πολιτεύματός τους ; Γιατί οι κοινωνίες εκχωρούν την διακυβέρνηση στους ολιγάρχες και μετά διαμαρτύρονται ,επειδή αυτοί τις αγνοούν και ιδιοποιούνται τον δημόσιο χαρακτήρα της πολιτικής ; Διότι έχουν πείσει οι ολιγάρχες [ δια της προπαγάνδας ] τις κοινωνίες ,ότι δεν είναι παραδεκτό να κυβερνά ο ταπεινός ,αδαής και απαίδευτος όχλος για τέτοια ζητήματα πολιτικά πράγματα ! Δηλαδή, το αντίθετο ακριβώς από αυτά που γράφει ο Αριστοτέλης για την δημοκρατία !….
Γ.ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ – » Οι ολιγάρχες », { σελ. 246-247}
Συνέντευξη του καθηγητή Γ.Κοντογιώργη στον Χρ.Λογαρίδη { εφ.’Χωνί’ ,5/52012 }.
4. Η θεμέλια βάση της σύγχρονης ολιγαρχίας και των πολιτικών της. Προφανώς δεν έχουμε δημοκρατία.
Για να ορίσουμε την έννοια της δημοκρατίας δεν αρκεί η περιγραφή των θεσμών της.Πρέπει πρώτα να συλλάβουμε τον σκοπό της , την ελευθερία…..Να συνειδητοποιήσουμε ,ότι η δημοκρατία δεν εμπραγματώνει την απλώς ατομική ελευθερία,αλλά την καθολική { ατομική ,κοινωνική και πολιτική } ελευθερία
Επιπλέον από άγνοια ή επιλογή ,συγχέουν ανεπίτρεπτα την έννοια της δημοκρατίας με εκείνη της αντιπροσώπευσης .Δεν αντιλαμβάνονται ,ότι είναι αδύνατον να συντρέχουν σε μια κρατική κοινωνία και η δημοκρατία και η αντιπροσώπευση .Δεν γίνεται να είναι κάποιος και άνθρωπος και κάτι άλλο π.χ. λαγός ή λιοντάρι…..
Γ.ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ – » Οι ολιγάρχες », { σελ.248 }.
Πρόκειται για μια παραδειγματική ολιγαρχία και μάλιστα με δομή εκλόγιμης μοναρχίας, το δε προσωνύμιο »εκλόγιμη» δεν κυριολεκτεί ,διότι το κοινωνικό σώμα δεν εκλέγει ,απλώς νομιμοποιεί έναν μεταξύ των μονομάχων [ σωτήρων ] που προκαθορίζουν οι μηχανισμοί να ασκήσει την κορυφαία εξουσία.
{ * }. Οι μετατροπές του [ β ].
Ι.ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ – » Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης «.
ΕΠΙΜΕΤΡΟΝ.
Λίγα σχόλια για το βιβλίο »ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ » .
Γράφει ο σπουδαίος συνταγματολόγος μας Ελ.Βενιζέλος. , ο οποίος προλογίζει το βιβλίο :
<< Κατά τον τρόπο αυτό η »αντιπροσωπευτική δημοκρατία »{ ; } και ο »πολιτικός φιλελευθερισμός» είναι αναπόσπαστες και ισότιμες όψεις του ιδεολογικού και πολιτικού αστερισμού που ακούει στο όνομα ..δημοκρατικός σοσιαλισμός >> ! ,{ σελ. 8}.
Η αντιπροσώπευση ΔΕΝ ανήκει στα Δημοκρατικά πολιτεύματα ,αλλά στα Ολιγαρχικά ,σύμφωνα με τον Αριστοτέλη που έγραψε στο »Αθηναίων πολιτεία » για το δημοκρατικό πολίτευμα των Αθηνών . Άρα ο όρος » αντιπροσωπευτική δημοκρατία » θυμίζει μυθική Κενταυρική μορφή ,όπως τον Χείρωνα . Τα υπόλοιπα { πολιτικός ..φιλελευθερισμός ή » δημοκρατικός.. σοσιαλισμός » και άλλες τερατογενέσεις } δεν τυγχάνουν άξια κριτικής ,διότι κι αυτά συναπαρτίζουν τον αόρατο θίασο των Κενταύρων.
<< Η δημοκρατία ως ιστορικό προ’ι’όν ταυτίζεται με την »αντιπροσωπευτική δημοκρατία » >> ! { σελ. 8}.
Δεν ταυτίστηκε , ούτε ταυτίζεται ποτέ ιστορικά το πολίτευμα της Δημοκρατίας με το αντιπροσωπευτικό σύστημα της Ολιγαρχίας .Η Δημοκρατία είναι το τελευταίο εξελικτικά στάδιο των πολιτευμάτων . Αυτό που αληθινά συμβαίνει είναι ,ότι η ολιγαρχία σφετεριζόμενη το όνομα ,εμφανίζεται σαν δημοκρατία. Και αυτός ο σφετερισμός είναι αναμενόμενος ,διότι » στην ολιγαρχία άρχουν ολίγοι και κακοί άνθρωποι», Αριστοτέλους – Ηθικά Νικομάχεια ,{ 1160 b }.
<< ..» ελάχιστο περιεχόμενο » της δημοκρατίας είναι οι κλασσικοί θεσμοί και οι κλασσικές διαδικαστικές εγγυήσεις της έμμεσης δημοκρατίας { δηλ. ελεύθερες περιοδικές εκλογές για την ανάδειξη του κοινοβουλίου ,αρχή της πλειοψηφίας ,πολυκομματισμός και αντιπροσωπευτικό σύστημα …κ.α } ενσωματώνει και συνυπολογίζει και τους θεσμούς << ημιάμεσης >> δημοκρατίας { δημοψήφισμα και λα’ι’κή νομοθετική πρωτοβουλία} .Υπό την έννοια αυτή η αντίθεση μεταξύ »ουσιαστικής» και »τυπικής » δημοκρατίας και η σύστοιχη αντίθεση μεταξύ << έμμεσης >> και << άμεσης >> δημοκρατίας είναι αντιθέσεις ιστορικά αδικαιολόγητες και πολιτικά επικίνδυνες …Σήμερα θεωρείται κοινή και η παραδοχή ότι δεν νοείται σοσιαλισμός χωρίς δημοκρατία>> ! { σελ.9 }.
Ελάχιστο περιεχόμενο της πραγματικής δημοκρατίας είναι η ΚΛΗΡΩΣΗ των ΑΡΧΟΝΤΩΝ, Οι ελεύθερες εκλογές , το κοινοβούλιο των ολίγων , ο πολυκομματισμός και κυρίως το ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΟ σύστημα είναι σεβαστοί θεσμοί ,αλλά ΔΕΝ είναι θεσμοί του Δημοκρατικού πολιτεύματος . Τέλος ούτε ΕΜΜΕΣΗ ούτε ..» ΗΜΙΑΜΕΣΗ »{;} δημοκρατία { σαν να ήταν ημίονος } υπάρχει ,παρά μόνον η ΑΜΕΣΗ . Η Δημοκρατία δεν μπορεί να είναι ολίγον ή περισσότερον έγκυος. Τέλος ,ασφαλώς μπορεί να υπάρξει χωρίς τον σοσιαλισμό ή τον καπιταλισμό η δημοκρατία ,διότι η δημοκρατία είναι πολίτευμα ενώ τα άλλα δύο είναι οικονομικά συστήματα .
<< ..το μειονέκτημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σε σύγκριση με την άμεση δημοκρατία ,μειονέκτημα που συνίσταται στην τάση σχηματισμού των μικρών ολιγαρχιών ,που αποτελούν τα πολιτικά ή εκτελεστικά γραφεία των κομμάτων ,δεν μπορεί να απαλειφθεί παρά μόνο με την ύπαρξη μιας πλειάδας ολιγαρχιών σε ανταγωνισμό μεταξύ τους….Ο πλουραλισμός μας επιτρέπει να καταδείξουμε έναν θεμελιώδη χαρακτήρα της σύγχρονης δημοκρατίας σε σχέση με εκείνη των αρχαίων χρόνων : την ελευθερία ,ή μάλλον το θεμιτό της διαφωνίας…
Η διαφωνία όταν βρίσκεται εντός ορίων και με κανόνες δεν καταστρέφει την κοινωνία αλλά την αφυπνίζει. >>, { σελ.79 }.
Το μειονέκτημα αυτό , κατά τον συγγραφέα ,ουσιαστικά δεν αποτελεί μειονέκτημα αλλά είναι η ουσία του ολιγαρχικού πολιτεύματος .Στο πολίτευμα των ‘αρίστων’ επικρατεί η ανισότητα. Γι’ αυτόν τον λόγο δεν έχουμε κλήρωση. Κλήρωση επιβάλλεται μεταξύ ίσων. Ψήφος επιβάλλεται μεταξύ ανίσων. ‘Όταν όλοι είμαστε ίσοι [ ως προς κάτι ] δεν έχει νόημα η ψήφος ,αλλά ο κλήρος. Ενώ όταν είμαστε άνισοι [ ως προς κάτι ] τότε ψάχνουμε τους αρίστους να μας εκπροσωπήσουν και να υπερασπιστούν τα συμφέροντά μας .Εδώ αρχίζει η σύγχυση και το παράλογον του πράγματος. Διότι το ολιγαρχικόν πολίτευμα ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ έχει στόχο την προστασία των συμφερόντων των ολίγων { ίδιον όφελος } και όχι των πολλών { κοινό όφελος }. Άρα η ανατροφοδοτούμενη συγκρότηση ολιγαρχικών ομάδων με την μορφή κομμάτων και ο φαινομενικός πλουραλισμός της ‘δημοκρατίας ‘αποτελεί φενάκη. Διότι είναι κατεξοχήν έκφραση ενός ολιγαρχικού πολιτεύματος -η δημιουργία νέων κομμάτων και η ανάδυση νέων ολιγαρχιών – όχι όμως και του δημοκρατικού. Οι πολλοί δε, ο λαός , ο δήμος παραμένει θεατής κατά την διάρκεια αυτής της θεατρικο-πολιτικής παράστασης .Αυτή είναι η συμμετοχή του στα πολιτικά δρώμενα.
Το θεμιτόν της διαφωνίας βεβαίως δεν κατακτήθηκε από την »σύγχρονη » δημοκρατία δυτικού τύπου. Πρώτον ,διότι αυτή δεν είναι δημοκρατία αλλά ολιγαρχία και δεύτερον διότι το δικαίωμα στην διαφωνία και στην με παρρησία έκφραση της γνώμης του πολίτη καταξιώθηκε με την Εκκλησία του Δήμου κατά την Αθηνα’ι’κή Δημοκρατία του 5ου αι.π.Χ.
Περισσότερα για το αληθινό πολίτευμα της δημοκρατίας στα παλαιότερα άρθρα : » ‘Παλαιά’ και ..’Νέα’ Δημοκρατία ‘‘ και » Η φιλελεύθερη ..δημοκρατία ».
RENE MAGRITTE – » The Companions of Fear »,{ 1942 }.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ :
ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ ΒΙΒΛΙΑ , ΕΛΕΓΧΕΤΕ ΤΙΣ ΠΗΓΕΣ.
