Φθινόπωρον ή μετόπωρον { το μετά την οπώραν } ή χινόπωρο [ιδιωμ.] ήταν ,όπως γράφει ο λεξικογράφος Ησύχιος , »ο από της πεντεκαιδεκάτης [15] Αυγούστου μηνός έως της πεντεκαιδεκάτης Δεκεμβρίου [ή από 22 /8 -22/12] ‘‘.Οπώρα [ ή οπάρα Λακων.] ,το μέρος του έτους το μεταξύ της επιτολής του Σειρίου και της του Αρκτούρου [δηλ. από τα μέσα Ιουλίου ,όλος ο Αύγουστος και μέρος του Σεπτεμβρίου ] .Όπερ σημαίνει το δεύτερο μισό του θέρους. Αυτή είναι και η πιο πρόσφορη ώρα του έτους προς πέπανσιν [=ωρίμανση ]των καρπών και των αγρών και των δένδρων.Αρχικά λοιπόν οπώρα ήταν η ώρα των καρπών, μετέπειτα όμως κατέληξε να σημαίνει και τον ίδιο τον καρπό. Μνημο -νεύονται [ 7 ] επτά ώρες : έαρ ,θέρος ,οπώρα,φθινόπωρον ,σπορητός ,χειμών , φυταλιά . Οι παλαιές τρεις ώρες ήσαν πιθανώς όλες ίσες στο μήκος , αλλά οι Αθηναίοι υπολόγιζαν το μεν έαρ και την οπώρα από δύο μήνες εκάστη ,το δε θέρος και τον χειμώνα ,από τέσσερις μήνες. Χαρακτηριστικό γνώρισμα του φθινοπώρου, εκτός των άλλων,είναι τα πρωτοβρόχια. Tο γνωστό εξάρτημα δε για την βροχή είναι το αλεξιβρόχιον κοινώς ομπρέλα. Ήταν άραγε πάντοτε η χρήσις της ομπρέλας για την βροχή ή μήπως όχι;
.Η ΒΡΟΧΗ.
Ι.ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ – » Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης ‘.
Διαφέρει το βρέχω {= υγραίνω την επιφάνεια } από το τέγγω {= »μουσκεύω » σε βάθος }. Το τέγγω δεν είναι σε χρήση στην εποχή μας αλλά έμεινε η χρήσις των λέξεων τεγκτός [= ο δυνάμενος να εμποτισθεί ,να μουσκευτεί ,να μαλακώσει } και ά-τεγκτος { = σκληρός , μη δυνάμενος να μαλακώσει } για να μας το υπενθυμίζει .
ΑΧ.ΤΖΑΡΤΖΑΝΟΥ – » Γραμματική της Λατινικής γλώσσης».
Τέγγω : Tingo [ tinguo ] – tinxi – tinctum -tingere .
ΗΕΝRICUS STEPHANUS – » Θησαυρός της Ελληνικής γλώσσης ».
Διαφέρει το βρέχω από το τέγγω ,λέγει ο ιατρός Αέτιος . Διότι βρέχεται μεν το ξύλο ή ο λίθος ,δηλαδή το επιφανειακό .Τέγγεται [ μουσκεύεται ] δε ο σπόγγος ή το ιμάτιον ,δηλαδή αυτό που η υγρασία φτάνει σε βάθος.
ΑΓΓ. ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ – » Λυρικός βίος », [Β’].
1.O OMBΡΟΣ .
Ι.ΠΑΝΤΑΖΙΔΟΥ – » Λεξικόν Ομηρικόν » .
Όμβρος = ραγδαία βροχή ,καταιγίδα. Εν γένει υετός , ψιλή βροχή ακόμη δε και σφοδρός νιφετός ,χιών άπλετος .
THOMAS GAISFORD S.T.P – » Etymologicon Magnum Lexicon ».
Όμβρος : 1.{ ομού + ρείν => ομόροος => όμορος => όμρος + [β] > όμβρος } = ο ομού ρέων και κατερχόμενος. 2. { φέρω => φρός / βρός + [ ο ] => όβρος + [ μ ] => όμβρος }. 3. { βάρος => βρος + [ ο,μ ] => όμβρος }.
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ – » Νεφέλαι », { στ. 335 – 338 }.
<< ὄμβρους θ᾽ ὑδάτων δροσερᾶν Νεφελᾶν = και για βροχές μιλούν «δροσερών Νεφελών»· >>.
ΗΣΥΧΙΟΥ του ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ – » Λεξικόν ».
Όμβρος = χοιρίδιον [ < όβρος > ] ή υετός. Ιβρίκαλοι { < οβρ- } = χοίροι. Ο χοίρος [ υς ] σχετίζεται με τον υετόν ,διότι όπως το γουρούνι αγαπά το ρυπαρόν της λάσπης και εκφράζει το αυξητικό [ »αύξει’‘ και »πλήθει »] με το ασελγές [ »ατιμάζει »] έτσι κι η δυνατή βροχή ,που λασπώνει το έδαφος και τα χωράφια βιαίως ,αποτελεί αυξητικό παράγοντα γι’ αυτά ευνοώντας την ανάπτυξη της βλαστήσεως που οργιάζει και πληθαίνει.
Γ.ΕΞΑΡΧΟΥ / Μ.ΦΩΤΙΑΔΟΥ – » Ιωάννου Ζωναρά Λεξικόν ».
Ιβρύκαλος = χοίρος.
ΗΕΝRICUS STEPHANUS – » Θησαυρός της Ελληνικής γλώσσης ».
Όμβρος { Imber , Pluvia , [ Nimbus ] } = Xoιρίδιον , υετός . »Ομβροτόκος νεφέλη» .
Ι.ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ – » Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης «.
Όμβρος { imber } = θύελλα μετά βροχής . Όμβρος < αφρός {*} .
ΑΝΘ. ΓΑΖΗ – » Επίτομον λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Όμβρος { imber } = βροχή , καταφορά υετού. Όμβρος : συγγενές πιθανώς με το Umbra .
KΩΝ. Μ. ΚΟΥΜΑ – » Λεξικόν ».
Βρέχω : ρήμα πεποιημένον εκ του ήχου του καταπίπτοντος υετού . Όμβρος : όβρος είναι το πρωτότυπον . Όβρος —{ ρ<—> β}—> ορβός –{ β–> φ } -> ορφός –> όμβρος.
ΣΚΑΡΛΑΤΟΥ Δ. του ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ – » Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Όμβρος { συγγενές του όρφνος όθεν το Λατ. umbra } = ραγδαία βροχή [πλην όχι διαρκής με βροντές κι αστραπές }» Όμβροι και υετοί». Ορφνός { < ερέφω =σκεπάζω ,καλύπτω} = μαύρος ,σκοτεινός .Όρφος { < ορφνός, δια το μαύρον χρώμα του } = ορφός > ροφός { ειδ.ιχθύος }.
ΗΕΝRICUS STEPHANUS – » Θησαυρός της Ελληνικής γλώσσης ».
Ορφνόν , σημαίνει το σκοτεινόν.
ΔΑΜ. ΣΤΡΟΥΜΠΟΥΛΗ – » Ετυμολογικό λεξικό της Ελληνικής ».
ρ. *[ΡΕ- ], ΡΕΩ.
ΑΝ. ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ – ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ – ‘‘ Αρχιγένεθλος ελληνική γλώσσα ».
Umbra < όμβρος { βροχή , νέφος }. Όμβρος —[ o —> u ]—-> umbra . Αντιδάνειον : ομπρέλλα.
ΕΥΣΤΡ.ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ – » Λεξικό Λατινο-Ελληνικόν ».
Umbra-ae : [ι]σκιά , Umbro : [ι]σκιάζω .
ΕΚΔ.ΣΙΔΕΡΗ -» Dizionario Italiano Greco-Greco Italiano ».
Ombra { ουσ.} : 1.σκιά ,ίσκιος 2. σκοτάδι ,σκότος 3. φάντασμα.
ΕΥΣΤΡ.ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ – » Λεξικό Ελληνο – Λατινικόν » .
Όμβριος,ον : pluvius -a -um. » Όμβριον ύδωρ »= aqua pluvia . Όμβρος : imber -bris.
ΣΤΕΦ.ΚΟΥΜΑΝΟΥΔΗ – » Λεξικόν Λατινο-ελληνικόν ».
Pluo { < πλύω < φλύω : υπερχειλίζω , κατακλύζω} = ύω. Pluvia { < pluo } = υετός ,ύδωρ.
Κ.ΔΟΥΚΑ – » Λεξικόν Διεθνών λέξεων του Ομήρου ».
Όμβρος = ραγδαία βροχή ,καταιγίδα : Ombrella =ομβρέλλα ,αλεξιβρόχιον Umbra = σκιά[ πλανήτου ].
ΑΡ..ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ – » Η οικουμενική διάσταση της ελληνικής γλώσσας ».
Ombro – όμβρο – < όμβρος =βροχή.
ΠΑΠΥΡΟΥ – » Λεξικό της Ελληνικής γλώσσας ».
Έχει διατυπωθεί και η άποψις ότι τόσο οι τύποι αυτοί ,όσο και η ρίζα της λέξεως ‘ Όμβρος ‘συνδέονται με την ρίζα [*nebh-] των νέφος ,νεφέλη.
ΕΥΣΤΡ.ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ – ‘‘ Λεξικό Ελληνο – Λατινικόν » .
Nimbus-i : 1.γνόφος / δνόφος ,η από θυέλλης φερομένη ζοφερά ομίχλη 2.ομίχλη ,νεφέλη ,μελανία, νέφος 3. υετός , όμβρος. Imber -bris : όμβρος ,υετός ραγδαίος { πρβλ. pluvia }.Εντ. [π.] a] = ύπομβρος νεφέλη [ caeruleus -] , b] =όμβριον ύδωρ ,ύδωρ. Caerueus & [π.] caerulus-a-um : κυανούς [ επί αντικειμ. θαλασσίων ,περί άλλων κυανών αντικειμένων } 2. κυανούς , κελαινός , μέλας 3. κυανίζων.
ΑΝ. ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ – ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ – » Αρχιγένεθλος ελληνική γλώσσα ».
Nύβω > nubo = καλύπτω . Nubo > nubes & nubela . Νύβω > νύμφη & νέφος.
Δ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ – » Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Όμβριος – Όμβρα – Ομβρική γη .
Ερυθρόμορφος αμφορέας { 480-470 π.X. }. Ζευς Νεφεληγερέτης με σκήπτρον και κεραυνόν. ( Kρατικό Mουσείο Βερολίνου ).
ΟΔ.ΕΛΥΤΗ – » Το Άξιον εστί ».
Ο Θρόνος του Oμβρίου Διός
Tας θύρας κλείσατε ,τους οφθαλμούς λύσατε . Eκάς οι αμύητοι .
2. Ο YETOΣ
ΕΚΔ.ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ – » Ανώμαλα ρήματα της Αρχ. Ελληνικής γλώσσης ».
Βρέχω {υγραίνω ιδίως την επιφάνεια ενός αντικειμένου ,ραντίζω,ρίπτω βροχήν} και ύω.
ΣΚΑΡΛΑΤΟΥ Δ. του ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ – » Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Υετός { < ύω } = βροχή ραγδαία και διαρκής .Υετός : a]. πρώιμος ,ο ανοιξιάτικος b]. όψιμος , ο φθινοπωρινός.
THOMAS GAISFORD S.T.P – » Etymologicon Magnum Lexicon ».
Υετός { < ύω = βρέχω > υ-τός + ε > υ-ε-τός }.Ύης : επίθετον του Διονύσου .Ύης : επίθετον της Σεμέλης . Υάδες : oι τροφοί του Διονύσου . Υιός { < ύω } .
ΔΙΟΓΕΝΟΥΣ ΛΑΕΡΤΙΟΥ – » Βίοι Φιλοσόφων », Ζήνων ο Κιτιεύς ,[153].
Υετός – πάχνη – χαλάζι – χιόνι.
OMHΡΟΥ – » Ιλιάς», { Κ’ , 5-7 }.
Όμβρος – χάλαζα – νιφάδες – χιών .
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » Περί κόσμου », { 394 a , 25-30 }.
Το νέφος [ σύννεφο ] είναι πυκνός και ατμώδης σχηματισμός που παράγει νερό. Ο όμβρος [ βροχή ]προκαλείται από την πίεση νέφους που είναι πολύ πυκνό ,και ποικίλλει τόσο όσο και οι πιέσεις του νέφους.Αν δηλαδή η πίεση είναι ήπια σκορπίζει αραιές σταγόνες [ ψεκάδες ], αν όμως είναι έντονη ,πιο μεγάλες.Τούτον τον ονομάζουμε υετόν [ νεροποντή ]διότι είναι μεγαλύτερος από τον όμβρον [βροχή ] και ρίχνει συνεχόμενες σταγόνες βροχής πάνω στην γην.
ΑΝ. ΤΖΙΡΟΠΟΥΛΟΥ – ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ – » Ο εν τη λέξει Λόγος ».
Υετός {< ύω + ετός } = η ραγδαία βροχή .
ΔΑΝΑΗ ΚΑΙ ΧΡΥΣΗ ΒΡΟΧΗ .
ΠΙΝΔΑΡΟΥ – ‘‘ Πυθιόνικοι », [ XII ] ,< Στον Ακραγαντίνο Μίδα αυλητή >.
<< .. της Δανάης ο υιός που από χρυσή βροχή γεννήθηκε .>>
TIZIANO VECELLIO – » Δανάη »,{1545 }.
ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΥ – » Ελληνική Μυθολογία », { Β’ – IV }.
Όταν ο Ακρίσιος ερώτησε το μαντείο να του πει ,πώς θα μπορούσε να αποκτήσει αρσενικά παιδιά ,ο θεός του απάντησε ,ότι η θυγατέρα του [ Δανάη ] θα γεννήσει ένα αγόρι ,που όμως θα τον φονεύσει .Τρομαγμένος ο Ακρίσιος ,από αυτό, έχτισε μια χάλκινη κάμαρη κάτω από την γη και φύλαγε μέσα την Δανάη…Ο Ζεύς όμως μεταμορφώθηκε σε χρυσάφι κύλησε από την οροφή μέσα στους κόλπους της Δανάης και συνουσιάστηκε μαζί της.
Ι. ΡΙΣΠΕΝ – » Ελληνική Μυθολογία » , { Α’ ,σελ.60 }.
Η Δανάη , η χρυσή βροχή και η γέννησις του Περσέως.
Ι.ΚΑΚΡΙΔΗ – » Ελληνική Μυθολογία », { Γ’ – 182 }.
Η γονιμοποίηση της Δανάης από τον Δία μυθοποιεί μιαν άλλη ,συγγενική ,θεολογική σκέψη : πώς ο ουρανός κάνει την γη να καρπίσει.
Δανάη και Δίας [ ως χρυσή βροχή ].
Τας θύρας κλείσατε ,τους οφθαλμούς ανοίξατε .Εκάς οι βέβηλοι .
» ΥΕ , ΚΥΕ ».
Το ‘‘ ύε,κύε » ήταν η πιο γνωστή ρητή τελετουργική επίκληση κατά την εορτή και μυστηριακή τελετή της λιτανικής πομπής για την Ελευσίνα προς τιμήν της θεάς της γεωργίας και της γονιμοποιήσεως Δήμητρας και της Κόρης { Περσεφόνης ; } – και όχι μόνον [ αλλά αυτά ούτε ακριβώς γνωστά είναι ,ούτε επιτρέπεται να αναφερθούν όσα είναι ].
ΜΕΤΩΠΗ από τα μικρά Προπύλαια της Ελευσίνος.
α]. Δεμάτιον από στάχυα ,σύμβολον αθανασίας β]. Το άνθος της Ελευσίνος , σύμβολο των ιεροφαντών [ο αριθμός 8] γ]. Μυστηριακή Κύστις [ περιέχουσα τα 7 παίγνια του Διονύσου ] ,σύμβολο των 7 ψυχικών κέντρων δ]. Το φυτό »Νάρθηξ » της Ελευσίνος από το οποίον εξέρχεται το »ουράνιον πυρ »,συμβολισμός του θείου πνευματικού οργανισμού.
Γ.ΠΡΙΝΙΑΝΑΚΗ – » Γλώσσα Ελληνική : η γλώσσα των γλωσσών » , { σελ.86 }.
Το ρήμα ύω έχει την βασική σημασία του βρέχω και παράγωγό του είναι η λέξις υετός , που δηλώνει την βροχή..Αφού η βροχή όμως εκφράζει κατά δεύτερο λόγο το γενετήσιον και αυξητικόν , η λέξις υετός δηλώνει και τον γόνο και το γέννημα.
ΕΥΡΙΠΙΔΟΥ – » Βάκχαι », {στ. 275-278 }.
Μιλάει ο μάντης Τειρεσίας στον Πενθέα: » Δήμητρα ή Γη ,ή όπως θέλεις πες την ».
ΚΩΝ. ΚΟΥΡΤΙΔΟΥ – » Αρχαία Ελληνικά Μυστήρια », { σελ.128 }.
‘‘ Ύε , κύε » : τελετουργική μυστική επίκληση των Ελευσινίων μυστηρίων με σκοπό την γονιμότητα. Το μεν ‘ύε’ αναφέρεται στον Δία και σημαίνει »βρέχε» ,το δε ‘‘κύε» αναφέρεται στην Γαία [ Δήμητρα ] και σημαίνει »τίκτε».
ΔΙΟΔΩΡΟΥ ΣΙΚΕΛΙΩΤΟΥ – » Ιστορική Βιβλιοθήκη ‘, { Γ’ -62 }.
Γενικά από τους αρχαίους ποιητές και μυθογράφους η Δήμητρα ονομάζεται »Γη Μήτηρ ». Αλλά δεν είναι επιτρεπτό να εξιστορούμε αυτά λεπτομερώς στους αμύητους.
Δ.Π.ΠΑΠΑΔΙΤΣΑ / Ε.ΛΑΔΙΑ – » Ομηρικοί Ύμνοι », Εις Δήμητραν , [ στ.476-479 ]
<< ..τα πάνσεπτα όργια ,που κανείς δεν πρέπει να ερευνά κι ούτε να παραβαίνει ,ούτε να τα κοινολογεί. >>
ΠΑΝ. ΜΑΡΙΝΗ – » Η Ελληνική θρησκεία », { σελ.294 }.
Λέγει πάλιν , ο Rohde : » Η Ελευσίς εδίδασκε τους ανθρώπους , όχι ότι η ψυχή επιζεί ,αλλά το πώς επιζεί » .
ΕRWIN ROHDE – » Ψυχή », { σελ.193 }.
» Η Ελευσίνα δεν δίδασκε ότι η ψυχή ,απαλλαγμένη από την παρουσία του σώματος ,θα ζει από δω και στο εξής , αλλά πώς θα ζήσει . .».
Ι.ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ – « Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης «.
{*}Aφρός : αφρός της θάλλασσας < Imber = όμβρος < Νebh – < νέφος ,νεφέλη .
LIDDELL & SCOTT – » Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Aφρός { ΙΙΙ } ή αφύη ή αφρύη : Ο θαλάσσιος γόνος . Αφρός , ίσως συγγενής της λ. όμβρος [ imber ]. Σανσκρ. abhram [ = νεφέλη } και ambu { = ύδωρ}.
Francesco Podesti – ‘‘ The Triumph of Venus » ,{ 1833 }.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » Περί ζώων γενέσεως », { B’- 736 a }.
» αφρώδης η του σπέρματος φύσις »..Την κύρια θεά ,πάντως ,του ερωτικού σμιξίματος την ονόμασαν έτσι από τον αφρό { = Αφροδίτη }.
ΠΡΟΣΩΚΡΑΤΙΚΟΙ – » Διογένης ο Απολλωνιάτης » , { 24 }.
{ Kλήμεντος Αλεξανδρέως – » Ο παιδαγωγός », [A’ -48] }
» το σπέρμα ,αφρός είναι του αίματος ‘.Αφροδίσια < αφρός.
ΓΑΛΗΝΟΥ – » Περί σπέρματος », { Α’ – 531 }.
To σπέρμα μοιάζει με αφρό. Η Αφροδίτη γεννήθηκε από τον αφρό.
ΜΗΝΙΑΙΟΝ ΙΟΥΛΙΟΥ – [ ΙΑ’ ,κάθισμα του Δ’ ήχου ].
»Εξεπλάγην ο Ιωσήφ ,βλέποντας το υπερφυσικό γεγονός της άσπορης συλλήψεώς σου Θεοτόκε , έχοντας κατά νου του τον υετόν { νεογέννητο} πάνω στον πόκον .»
ΨΑΛΜΟΙ ΔΑΥ’Ί’Δ – [ ΟΑ’ -71 ].
» Θα κατέβει όπως ο υετός επί τον πόκον και όπως η σταγόνα , που στάζει επί την γην».
ΕΜΜ.Κ.ΔΟΥΝΔΟΥΛΑΚΗ – » Ο πόκος στην υμνογραφία της Ορθοδόξου εκκλησίας».
Πόκος { < πέκω =χτενίζω , κουρεύω }.Η μήτρα της Θεοτόκου παρομοιάζεται με ποκάρι. Ο κάθοδος του Λόγου στην μήτρα της Παναγίας παρομοιάζεται ή με τον δρόσον ή με τον υετόν { = Θείον σπέρμα }, »πόκος Θεόδροσος ».
ΗΣΥΧΙΟΥ του ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ – » Λεξικόν ».
Ομβρεί = ατιμάζει [= προσβάλλει ,ασελγεί] – ‘‘ ομορβεί ‘‘ = ακολουθεί ,οδοιπορεί } // υπερισχύει = { υβρίζει ,» υπερισχύουσα = υπεβάλλουσα» } // αύξει { αύξησις = βλάστησις } // πιαίνει { < πιαίνω =παχύνω ,σιτεύω .Πίαρ = λιπαρός } // πλήθει { < πλήθος [ =αθροισμός ] < πίμπλημι =πληρώνω ,γεμίζω }.
Γ.ΠΡΙΝΙΑΝΑΚΗ – » Γλώσσα Ελληνική : η γλώσσα των γλωσσών » , { σελ. 88 }.
Ύω = βρέχω και γονιμοποιώ. Υετός = βροχή και γόνος,σπέρμα . Ύς { < ύω }.
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ – » περί ζώων μορίων », { Δ’-688b }.
Τα πολύτοκα ζώα έχουν πολλούς μαστούς , όπως υς [ χοίρος ] και κύων [ σκύλος ].
CAR. HALM – » Αισωπείων Μύθων συλλογή ».
Υς και κύων & Συς και κύων.
Ι.ΣΤΑΜΑΤΑΚΟΥ – « Λεξικόν της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης «.
Ο χοίρος [ συς ή υς ] οφείλει το όνομά του στην εξαιρετική του γονιμότητα.
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ – » Αίτια Ρωμαϊκά », { 277 B } .
Στην θεάν Ειλιονείαν θυσιάζουν κύνα [ σκύλα ], λόγω της ευχέρειάς της στην λοχεία [ μεταβατική περίοδος μετά τον τοκετό ].
ΦΩΤΙΟΥ – » Λέξεων Συναγωγή ».
Κύων = αιδοίον { < αιδώς }’ συνήθως »τα αιδοία » : τα γεννητικά όργανα ανδρός και γυναικός }.Εκ του »κύων» και τα ρήματα σφοδρής ερωτικής ορμής, σκυζάω και σκυλακίζω [ για γυναίκες }.
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ – » Λυσιστράτη », { στ.158-159 }.
Το ρητό αυτό του κωμωδιογράφου Φερεκράτους [ ‘‘κύνα δέρειν δεδαρμένη‘‘ , σχήμα ακόλαστον εις το αιδοίον – Σούδα ] μας είναι άγνωστο. Εδώ ο στίχος υπαινίσσεται τους δερμάτινους [ μάλλον από δέρμα σκύλου ] φαλλούς.
R.ENGER – » Aristophanis comoediae ,Lysistrata ».
»Τα μεμιμημένα »{= απομιμήσεις }. Eπειδή χρησιμοποιούσαν τον όλισβον { = δερμάτινος φαλλός } αντί του αιδοίου [=πέους]. Όλισβος= βοήθημα για την ερωτική αυτο’ι’κανοποίηση των γυναικών και για τελετουργίες γονιμοποιητικού χαρακτήρα.
ΝΙΚ. ΓΥΖΗ – » Γυναίκα με κόκκινη ομπρέλα ».
3.Η ΟΜΒΡΕΛΛΑ ή ΟΜΠΡΕΛΑ .
ΔΗΜ.ΣΤΕΡΓΙΟΥ – » Λεξικό 4.500 Μυκηνα’ι’κές ,Ομηρικές ,Βυζαντινές και Νεοελληνικές ρίζες στον Βλάχικο λόγο. »
ΗΣΥΧΙΟΥ του ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΩΣ – » Λεξικόν ».
Σκιαδεύς ή σκίαινα : είδος ιχθύος. Σκιάδεια : σκηνοπήγια .Ήταν δε τόπος , που κάθονταν τα παιδάκια. Σκιάδειον : σκηνή , καμελαύκιον . Σκιάζω : σκεπάζω.
Δ.ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ – » Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Σκιάδειον ή σκιάδιον { < σκιά } = σκιάδι ,ανθήλιον ,αλεξήλιον 2. είδος πίλου πλατυγύρου ,θολία. Σκιαδηφόρος : o φέρων σκιάδιον ή ανθήλιον. Σκιαδηφόροι ,εκαλούντο στας Αθήνας οι θυγατέρες των μετοίκων ,επειδή έφεραν σκιάδια για να σκιάζουν τις κανηφόρες κατά την πομπή των Παναθηναίων.
ΣΩΚΡ. ΤΖΙΒΑΝΟΠΟΥΛΟΥ – » Λεξικόν των Ελληνικών και Ρωμα’ι’κών Αρχαιοτήτων ».
Σκιάδειον , σκιάδιον , σκιαδίσκη : Τα λεγόμενα αλεξήλια ,τα οποία είναι σε χρήση και σήμερα, μεταχειρίζονταν οι γυναίκες και των αρχαίων Ελλήνων και των Ρωμαίων , για να προφυλαχθούν από τον ήλιο. Ονομάζονταν μεν από τους Έλληνες σκιάδεια ,σκιάδια ,σκιαδίσκες , από τους Ρωμαίους δε ,umbrella, umbraculum . Αυτά δεν τα κρατούσαν γενικώς οι ίδιες οι δεσποινίδες αλλά οι δούλες ,που περπατούσαν δίπλα από τις δέσποινες.
H. LIDDELL & R.SCOTT – » Μέγα λεξικόν της Ελληνικής γλώσσης ».
Πέτασος { < πετάννυμι = απλώνω} : πίλος [καπέλο] από έριο [μαλλί] συμπιεσμένο , πλατύγυρος ,τον οποίον φόραγαν προς φύλαξη από τον ήλιο και την βροχή, ιδιαιτέρως οι ποιμένες και οι θηρευτές. Οι έφηβοι φορούσαν τον πέτασον μαζί με την χλαμύδα , με αυτήν την περιβολή δε παριστάνονταν και ο προστάτης αυτών ο θεός Ερμής.
ΠΕΤΑΣΟΣ { PETASUS } :
Το Ελληνικόν όνομα πέτασος { υποκ. πετάσιον } παραγόμενον εκ του πετάννυμι ,και υπό των Ρωμαίων παραδεχθέν {Petasus υποκ. petasunculus}.
ΠΟΛΥΔΕΥΚΟΥΣ – » Ονομαστικόν », { I’ -127 }.
Θολία : πλέγμα τι θολοειδούς σχήματος , το οποίον χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες αντί του σκιαδίου . Και το σκιάδιον ήταν σε χρήση .
ΣΚΙΑΔΕΙΟΝ / ΣΚΙΑΔΙΟΝ – ΘΟΛΙΑ .
ΕΥΣΤΡ.ΤΣΑΚΑΛΩΤΟΥ – » Λεξικό Ελληνο-Λατινικόν».
Σκιάδειον , σκιάδιον – Σκιαδοφορέω .
ΑΡΙΣΤ . ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ – » Η οικουμενική διάσταση της ελληνικής γλώσσας ».
sci- , scia- , scio- , skia– // σκι- , σκιο- : < σκιά. Skiadium : < σκιάδειον ,
ΑΡΠΟΚΡΑΤΙΩΝΟΣ – » Λεξικόν των Δέκα ρητόρων ή Περί Λέξεων ».
Σκίρον : Λέγει ο Λυκούργος [ ρήτωρ ] στο βιβλίο του » περί ιερείας »,ότι η Σκίρα είναι εορτή των Αθηναίων και ότι από αυτήν πήρε το όνομά του ο μήνας Σκιροφοριών. Ισχυρίζονται δε αυτοί που έγραψαν και για τους μήνες και για τις εορτές των Αθηναίων ,ένας απ’ αυτούς είναι και ο Λυσιμαχίδης ,ότι το σκίρον είναι μεγάλο σκιάδιον , το οποίον μετέφεραν από την ακρόπολη σε κάποιον τόπο τον ονομαζόμενο Σκίρον ,πορευόμενοι κάτω απ’αυτό [ το σκιάδιον ] και η ιέρεια της Αθηνάς και ο ιερέας του Ποσειδώνος και ο ιερέας του Ηλίου. Το μετέφεραν δε αυτό οι Ετεοβουτάδες { αρχαίο ιερατικό γένος των Αθηνών }.Αυτό συμβολίζει την ανάγκη της οικοδομήσεως και της κατασκευής σκεπών , επειδή τότε είναι ο άριστος χρόνος [γι’ αυτές τις εργασίες ]. Και την θεά Αθηνά τιμούν οι Αθηναίοι ως Σκιράδα ,κατά τον Φιλόχορον μεν από τον Ελευσίνιο μάντη Σκίρον , κατά τον Πραξία δε από τον Σκίρωνα τον συνοικιστή της Σαλαμίνος.
ΦΩΤΙΟΥ – » Λέξεων Συναγωγή ».
Σκιρός : κάποια εορτή που διεξάγονταν στην πόλη των Αθηνών , επειδή φρόντιζαν ένα σκιάδειον στην ακμή του θέρους. Σκίρα δε ονομάζονταν τα σκιάδεια .Άλλοι όμως ισχυρίζονται ότι δεν ονομάστηκε από αυτό, αλλά από την από Σκίρων Αθηνά ,την οποία φιλοτέχνησε όταν επέστρεψε ο Θησέας [ από την Κρήτη ] ,αφού φόνευσε τον Μινώταυρο. Η σκίρα δε είναι λευκός πηλός ,όπως ακριβώς ο γύψος. Άλλοι λένε ότι πήρε την επωνυμία αυτή από τον Ελευσίνιο μάντη Σκίρο κι άλλοι από τον συνοικιστή της Σαλαμίνας, τον Σκίρο.
ΙΩ. ΠΑΣΣΑ – » Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν του ‘ ΗΛΙΟΥ ‘ ».
Σκιροφόρια : Aθηνα’ι’κή εορτή προς τιμήν της θεάς Αθηνάς ,την οποία τελούσαν στις 12 μηνός Σκιροφοριώνος [Ιούνιος-Ιούλιος ].Ο δε μήνας ονομάστηκε έτσι από την εορτή αυτή. Στο διάστημα της εορτής μεταφερόταν με πομπή,από την Ακρόπολη στην Ιερά οδό, το μεγάλο λευκό σκιάδιο { σκίρον }.Κάτω από το σκιάδιο βάδιζαν οι ιερείς που συνόδευαν την πομπή και κατάγονταν από το γένος των Ετεοβουταδών .Το σκιάδιον ,που θεωρείτο εφεύρημα της Αθηνάς , ήταν σύμβολο ουράνιας προστασίας και για τους αγρούς και για την πόλη [ από τις ακτίνες του ηλίου που καίνε περισσότερο τους θερινούς μήνες ] και για την ευφορία της γης. Κατά την ίδια πομπή μετέφεραν και το δέρμα κριού { κώδιον } που θυσιαζόταν στον Μειλίχιον Δία ,για να εξασφαλίσουν την ευμένεια αυτού- και των άλλων θεών- υπέρ της πόλεως και για να αποτρέψουν τον υπερβολικό καύσωνα με τις ζημιές που προξενεί στην παραγωγή.
R. FLACELIERE -» Ο Δημόσιος και ο Ιδιωτικός Βίος των Αρχαίων Ελλήνων », {σελ.201}.
Η ομπρέλλα { που μπορούσε να χρησιμεύσει και για την βροχή } σπάνια παριστάνεται κλειστή .
ΜΕΙΛΙΧΙΟΣ ΖΕΥΣ.
ΟΙ ΟΜΒΡΙΚΟΙ ή ΟΜΒΡΟΙ ή ΟΥΜΒΡΟΙ.
ΑΛΕΞ. Ρ. ΡΑΓΚΑΒΗ – » Λεξικόν της Ελληνικής Αρχαιολογίας ».
Οι κάτοικοι της Ομβρικής [ κεντρική Ιταλία ] ήσαν αρχαιότατοι στην χώρα και συγγενείς με τους Έλληνες.
ΟΥΜΒΡΟΙ & ΕΤΡΟΥΣΚΟΙ .
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ :
ΑΓΟΡΑΖΕΤΕ ΒΙΒΛΙΑ , ΕΛΕΓΧΕΤΕ ΤΙΣ ΠΗΓΕΣ .
Η απόδοσις των αρχαίων κειμένων δεν είναι φωτογραφική . Συνεπώς βασίζεται, αλλά ενίοτε δεν ταυτίζεται απόλυτα με αυτή των μεταφραστών συγγραφέων .
Τα περισσότερα αρχαία κείμενα ,από όσα χρησιμοποιήθηκαν ,μπορείτε να τα αναζητήσετε στο διαδίκτυο ,όπως στα πολύ χρήσιμα »google books » ,» wikisource» , »anemi » ,» πύλη» κ. α
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ. { gregoriusworld } 